remarque que chez Matthieu cette parabole est rapportée à la preuve de la nécessité d’être toujours prêt à la venue du Fils de l’homme.
J’ai choisi le texte de Luc, parce qu’il inclut celui de Matthieu.
2) Παραχρῆμα, je le traduis : sans efforts.
3) J’ai réuni les paraboles de Matthieu et de Luc parce que l’une supplée l’autre et que toutes deux ont la même signification ; seulement une chose est omise dans l’une, une autre dans l’autre.
Καὶ προσελθώυ ὑ τὰ πέντε τάλαντα λαβών, προσήνεγϰεν ἄλλα πέντε τάλαντα, λέγων, Κύριε, πέντε τάλαντα μοι παρέδωϰας, ἴδε, ἀλλα πέντε τάλαντα ἐϰέρδησα ἐπ' αὐτοῖς.
Ἕφη δὲ αὐτῷ ὁ ϰύριος αὐτοῦ, Εὖ δοῦλε ἀγαθέ ϰαὶ πιστὲ, ἐπὶ ὀλίγα ἦς πιστός, ἐπὶ πολλῶν σε ϰαταστήσω· εἰσελθε εἰς τὴν χαράν τοῦ ϰυρίου σου.
Προσελθών δὲ ϰαὶ ὁ τὰ δύο τάλαντα λαβών, εἶπε, Κύριε, δύο τάλαντα μοι παρέδωϰας· ἴδε, ἄλλα δύο τάλαντα ἐϰέδησα ἐπ’ αὐτοῖς.
Καὶ εἶπεν αὐτῷ, Εὖ, ἀγαθέ δοῦλε· ὅτι ἐν ἐλαχίστῳ πιστός ἐγένου, ἰσθι ἐξουσίαν ἔχων ἐπάνω δέϰα πόλεων.
Καὶ ἦλθεν ὁ δεύτερος, λέγων, Κύριε, ἡ μνᾶ σου ἐποιησε πέντε ὑ?νᾶς[illisible].
Προσελθών δὲ ϰαὶ ὁ τὸ ἔν τάλαντα εἰληφώς, εἶπε, Κύριε, ἔργον σε, ὅτι σϰληρός εἶ ἄνθρωπος, θερίζων ὅπου οὐϰ ἔσπειρας, ϰαὶ συνάγων ὅθεν οὐ διεσϰόρπισας.
Καὶ φοβηθεὶς, ἀπελθών ἐϰρυψα τὸ τάλαντον σου ἐν τῆ γῆ· ἴδε, ἔχεις τὸ σὸν.
Ἀποϰριθείς δὲ δὲ ὁ ϰύριος αὐτοῦ εἶπεν αὐτῷ, Πονηρέ δοῦλε ϰαὶ ὀϰνηρέ, ἤδεις ὅτι, θερίζω ὅπου οὐϰ ἔσπειρα, ϰαὶ συνάγω ὅθεν οὐ διεσϰόρπισα.
