A. — Kiam venos via aminda fratino ? Ŝi ĵus venis tien ĉi — Tiu ĉi lernanto estas diligenta kaj prudenta, sed ne sufiĉe laborema : liaj skribaĵoj ĉiam estas tiel malbone skribitaj, ke ili ne estas legeblaj de liaj instruistoj, kiuj ĉiutage, sed vane, lin punas. — Kiam mi ricevis vian leteron, mi skribis al via amiko, sed li ne ankoraŭ respondis. — Kial vi ne iros morgaŭ kun ni en teatron? Tial ke mi neniam iras tien.
B. — « Ĉu vi vidis tie ĉi mian paperujon? » « Mi neniam vidis, sinjoro, vian paperujon tie ĉi : tial mi kredas, ke vi perdis ĝin, aŭ ke oni ŝtelis ĝin el via poŝo : vi do bone farus, forgesi kiel eble plej baldaŭ tiun malgrandan malfeliĉon. » « Ha! sinjorino pordistino, vi kredas tion, sed tio ne estas kredebla, kaj ju pli mi pensas pri tio, des pli — ne kredema, — mi kredas, ke vi ne estas kredinda. » « Tiam mi mensogus? » « Iom, eble, mi opinias, sed mi nenie diros tion, kaj vi neniel bezonas maltrankviliĝi. »
A. — Ce jeune homme a écrit des vers si remarquables au sujet du mariage de son aimable cousine qu’ils vont être imprimés (= qu'ils sont aussitôt devant être imprimés). — Sois raisonnable, mon cher enfant, sois studieux, travaille pendant que tu es jeune, alors que (= quand) le travail est facile encore et n’oublie jamais que la paresse et l’apathie ne sont récompensées nulle part.
B. — La lettre que vous écrivit un jour votre frère est digne d’être lue, parce qu'elle est juste : un peu sévère peut-être, mais nullement partiale. — Ce monsieur sait bien la langue française : il la prononce très correctement ; il est capable [de] dire par cœur de longues pièces de vers, des fables, et même des contes entiers, c’est pourquoi il est vu partout avec plaisir, dans notre société surtout, où il sait toujours intéresser chacun.
