ἐγώ· « Συγχώρεσον, δέσποτα, δοῦλος τοῦ Θεοῦ ϰαὶ ἅγιός ἐστι σημειοφόρος. » Ὸ δὲ ἀπεϰρίθη· « Ἐπιφάνιος οὔτως πιστεύει, ὡς ἡ ϰαθολιϰὴ ἐϰϰλησία, ϰαὶ μὴ ἀμφιϐάλλης, ἀλλ’ ἀναστὰς ϰοινώνησον. Ἐγὼ γάρ εἰμι Ἐπιφάνιος. »
Εἰπόντος δὲ αὐτοῦ ταῦτα, ἔδοξα προσπίπτειν αὐτῷ αἰτῶν συγχώρεσιν, ϰαὶ εύθέος ἦλθον εἰς ἑαυτόν. Κατασφραγισάμενος δὲ ϰαὶ εὐξάμενος, ϰαὶ τῷ Θεῷ εὐχαριστήσας, ἅμα γέγονεν ἡμέρα. Καταγνοὺς οὖν τἦς προτέρας πλάνης, ϰαὶ ἐπιγνοὺς τὲν ἀλήθειαν διὰ τοῦ ἁγίου τοῦ Χριστοῦ Θεράποντος Ἐπιφανίου ἐπιστασίας μᾶλλον δὲ Θεοῦ τοῦ μὴ βουλομένου τὸν θάνατον τοῦ ἁμαρτωλοῦ ὡς τὸ ἐπιστρέφαι ϰαὶ ζῇν αὐτόν, ἀπελθὼν ἐν τῷ ϰἀμὲ τὸν ἀνάξιον συναριθμήσαντι τῇ ἁγία ἀυτοῦ ὀρθοδόξῃ ποίμνῃ. Ἀμήν.
Nous ajoutons un texte qui fait mention, vers la fin du vie siècle, des églises de saint Étienne et de saint Jean-Baptiste à Jérusalem : Un moine avait péché, et l’archevêque Amos, au lieu de se borner à le réprimander, lui fit enlever son habit dont il revêtit un porc qu’il lâcha dans la ville, puis il fit flageller le moine. Saint Jean-Baptiste lui apparut et le menaça de sa vengeance, aussi l’archevêque « commença à bâtir le temple de saint Jean-Baptiste, en dehors de la ville, en face du temple de saint Étienne au levant ». Mais saint Jean lui apparut une seconde fois et lui dit : « Si tu me construisais cinq autres temples plus grands que celui que tu as construit, le péché ne (te) serait pas remis. » Après la mort de l’archevêque, les Pères enlevèrent son nom des diptyques (Ms. 1596, p. 552-553) :
Γένονέ τις ἐν τῇ ἁγίᾳ Χριστοῦ τοῦ θεοῦ ἡμῶν πόλει * ἀρχιεπίσϰοπος ὀνόματι Ἀμώς. Ἦν δὲ οὗτος, ϰατ’ ἐνέργειαν τοῦ Σατανᾶ, μισομόναχος τοιοῦτος ὡς οὐϰ ἄν τις εἴποι ἕτερον. Ἦν δὲ ϰαὶ αὐτὸς τοῦ ἁγίου σχήματος, εἰ ϰαὶ ἀναξίως ἧν τοῦτο φορῶν. Κατὰ δὲ συγχώρησιν Θεοῦ, περιέπεσέ τις μοναχὸς εἰς πειρασμὸν, ϰαὶ μαθὼν τοῦτο ὁ αὐτὸς ἀρχιεπίσϰοπος, ὁ ὄντως ἀνάξιος ϰαὶ ἱερωσύνης ϰαὶ τοῦ ἀγγελιϰοῦ σχήατος, φέρει τὸν μοναχὸν, ϰαὶ ὅπερ ἔπρεπε τῇ διδαϰαλία τὸν ασθενῆ περιποιήσασθαι, τοῦτο οὐϰ ἐποίησεν, ἀλλ’ ἐϰδύσας αὐτὸν τὸ ἀγγελιϰὸν σχῆμα ὁ περιεϐέϐλητο, ἐνέγχας χοῖρον, πάντων θεωρούντων, ἐνέδυσεν αὐτὸν τὸ ἔνδυμα τοῦ μοναχοῦ, ϰαὶ ἀπέλυσε μέσον τῆς πόλεως, τὸν δὲ μοναχὸν τύψας οὐ μιϰρῶς, ἀπὲλυσε ϰαὶ αὐτόν. Τῇ δὲ αὐτῇ νυϰτὶ φαίνεται αὐτῷ ὁ ἄγιος Ἰωάννης ὁ βαπτίστὴς, ἐπαπειλούμενος ϰαὶ λέγων αὐτῷ· « Τί οὕτως ἐποίησας ἀτιμάσας τὸ σχῆμα μου, ὦ ἄνθρωπε, μέλλω δίϰην ποιεῖν μετὰ σοῦ τῇ ἡμέρᾳ τῆς ϰρίσεως ἐπὶ τοῦ φοϐεροῦ. » Τοῦ δὲ ὑπνισθέντος μετὰ φόρου, ἄρχεται ϰτίζειν ναὸν τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ προδρόμου ἔζω τής πόλεως, ϰατέναντι τοῦ ναοῦ τοῦ ἁγίου Στεφάνου ϰατὰ ἀνατολὰς, ϰλαίων ἐπὶ τῷ ἀτόπῳ τοῦ πράγματος οὗ ἧν ποιήσας. Καὶ τελειώσαντος αὐτοῦ τὸν ναὸν, ϰαὶ ϰαταϰοσμήσαντος ϰατὰ πάντα τρόπον, ἐδέετο τυχεῖν συγχωρήσεως ὧν ἣμαρτεν. Ἐπιφαίνεται δὲ αῦτῷ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ἐϰ δευτέρου λέγων· « Ἀλήθειαν λέγω, εἰ ϰαὶ ἄλλους πέντε ναοὺς ϰτίσεις
