Page:Revue de linguistique et de philologie comparée, tome 14.djvu/151

Le texte de cette page a été corrigé et est conforme au fac-similé.
— 141 —

sepultus fuit in urbe Legionum quam post obitum patris, ædificiis et muris decorare studuerat. »

On a vu que l’auteur de la Historia Compostelana écrivait Blasci (gén. Blascorum). Il n’y a sans doute là qu’une métathèse. La supposition la plus admissible serait peut-être celle qui ferait dériver Bascli, basclenses du mot original euskara, eskara, avec prosthèse d’un esprit doux, d’un w, v, b, amené par l’u de la diphthongue initiale, et avec adoucissement du r radical en l.

Quant au caractère du basque, où Aymeric voit une langue penitus barbaram, qu’il compare à l’aboiement des chiens, l’exagération est plus manifeste encore qu’en ce qui concerne la rudesse des mœurs. La prononciation n’a pu changer assez profondément depuis sept siècles pour modifier la nature des sons de la langue. Or, personne ne saurait trouver le basque actuel dur et dépourvu de toute harmonie. On sait ce qu’en pensait déjà Joseph Scaliger, il y a deux cents ans passés :

« Cantabrismus incipit a̍ suburbicariis partibus Baionæ Lapurdensium, et itinere sex aut septem dierum in intima montanæ Hispaniæ extenditur. Galli omnes qui ea lingua vtuntur, vocant Bascos, vel Basculos. Hispani Regionem in qua illa dialectus locum habet, generali nomine Bascuença vocant. Nihil barbari, aut stridoris, aut anhelitus habet : lenissima est et suavissima ; estque sine dubio vetustissima et ante tempora Romanorum illis finibus in vsu erat » (De hodiernis francorum linguis diatriba, in fine ; dans I. I. Scal. opuscula varia, Paris, 1610, in-4o, p. 125-126).