Page:Recueil des Historiens des Gaules et de la France, tome14.djvu/108

Le texte de cette page n’a pas pu être entièrement corrigé, à cause d’un problème décrit en page de discussion.

m ’• ■’ét-tù :’t..t."■ ittüh’ ->t’ : * >> ySf-ii>t■’îri»’-’■'•■ S^î^SS’S Htat ’d* uùriir nitoit» -’èoàira eet.->‘SllWlit tons j^^riodeMM ri«M|tcbwgM an Boi pour a». danUMto "rtmmmém. Boi (oB M tot BBttwooQ , liiM Mn d« co^mUm, dm pvi« à BAhiim. Caat m qu* DOW appraocAM d«k écttts dTEtiaDiM, «t c’eat iMt oa qae nom aavoiM tv iratte aftiré. CXLT. L’acte de la oooaferMioo de l’kpka de S. AoMot de BoUae dana te Périgord, ttite aa 1170, a’ofire rien de particulier que lea noma dn évéquet et dea abbéa qui a’y InmaèraDt ea gnod nombre. CXLVI. La vie de S. Tbomaa, aroheréque da Cantorbéry, a été écrite par ks compagnons méaiea de aon exil, qui fot de six ana an Fnnœ. Ikaont au nombre de quatre, Henbert de Bosaham, Jean de Bared>éry, GuiUaume de Cantorbéry, et Alain, abbé de Tewkabory. Comme il y avoit iMaucoup de longueurs et do répétitions dans ces quatre vies, k Pape Gr^ire XI, au XIV.* siècle, en fit faire on abrégé, dans lequri fineot conservées ka propres paroire de chacun de cm auteurs, avec leur nom à la marge. C’est pourquoi cette vie fut appelée quadripartite ou quadritegue. On y voit toute la pan que prenoit Louisledeune i la contestation qui s’étoit élevée entre Tarcbevéque et Henri H, Boi d’Angkterre ; et n’que ia cauae de celui-ci fût celle de- tous les , néanmoins Louis VII, qui fut toujours en guerre avec Henri 11, et qui ne demandoit pas mieux que de lui susdtor des afikires, épousa par politique la cause de Tarcbevéque. C’est ce qu on verra dans cette histoire, que uous avons revue tur le ms. 5320 de la BiÛiothèque impériale^^ et à laquelle nous avons ajouté la chronologie, qui avoit éte entièrement négligée. CXLVII. Louis VII rendit, en 117i, dans ta cour féodale, un arrêt célèbre contre les vicomtes de Polignac, .dans lequel il rappelk toutes les vexations qu’ils exerçoient tor TcsKse du Puy en Vêlai, dont ils étoient ks feucutaires. Il y raconte toutes les négociations qui, en différeos temps, avotent eu lieu pour terminer leurs différens, et les npéditiont quil avoit été obbgé d’entreprendre pour Wt mettre d’accord. Enfin, k vicomte Pons S étent constitué prisonnier à Paris, le Roi mit fin à toutes leurs aiUWwIlM nær TarrAt nilA nniia nii. ’•EffriF- vrawf . . mt■t■alarmat■ ; diteMiWiÉ’to’iâféM&iiMtfM’ àHÊÊa ’tÈl. mtevmreremqMfPa vgsa vraB»tmtsmp, éêCêtm, toillÀilto’âAridtottrmiMmfint D#’ [d.’fWs’aM ’G|iM(}.’.<iM|i’ete s^pri» aeisessée* mt ëçtiMÊiàfimmt’ Ste^temu JAmtmk dfeiM, to» «éiilt 8. bmrtii, pbmMm Mtmiàe Jwutüuimtd èdùlil etxléiim «a tynodo Smonh emgrrgata, é gaa l’jpss doloetm fitU, qui Jbfeos KfaA mdteaeiiurrt ai qumtûàm i» tvk vùtUckm. Verim Bam, MssekMt j|iw to cmm, fwa lôai di noesnies, quén m ipmm STqÂamm, ùtiigmlicnem MiÉiB âflasrtwBf. flæ êoo Sèêb/^m£ Mmrioiiâa nêc vrewe mwivtn^ramapvwmre’V. phm to itotiépotoimto eaaqisrto. CXIV. Jmteqmmtiurn eomoeratioitù ee* etetimS. âuumtii 0lMSimt»t,«s.1 nOpsruetia, nHUt éator «gtaétls prmter nomina epitcoporum et Mutûmqvd mUU conoenenuU. CXLYt. Vitam S. Thoma / Caniuarteniii archiepiscopi, scripsere qsu eanlii ejtu in fhtncia per atmos teco socii fuere, Hterihertus de Bosahara, Johemnes SareAeriensit, Guillelmus Cantuariensis et Alanut oNms Deobesbiriensis. Cùm verb in his quatuor vMs occurreret earumdem rerum repetita prolianlas, saculo xtv, placuit Gregorio XI Papa ut in compendium redigemUur, servatis ctgusque,auctoris verbis, ejusdemque ad marginem apposito nomine. Inde quadripartite seu quadrilogua dicta eompendiosa illa vita. Ibi videre est quo animo Ludovicus Vl[ partes suas interponeret controversia qua agebatur inter archiepiscopum et Henricum II Anglia Agem ; et licèt hae cauM Agum omnium esset, nihilominus Ludovicus, ut Henrico sibi semper infenso negotia facesscret, archiepiscopi partes ampleœus est. Id perspicuum ftet em hac historia, quam cum ms. cod. 5320 Bibliotheca imperialiscontulimus, additis chronieis notis, qua in ea penitùs desi derantur. CXLVII. Anno 1171, Ludovicus VII judicio curia sua feodalis finem imposuit veaoationibus quas vicecomiles Podemniapenses exercebant in Aniciensem ecclesiam i cujus erant feudaUsrii. Plures pacis comj)osiliones in eo ediclo commémorai, quibus eprum cum episcopo Podiensi concordia variis temporibus provisum fuerat, necnon empediliones quas in eum finem ipse susceperat. Tandem verô, cùm Pontius viceeomes Parisiis se Adald in eum at ^«n. Oatecatie ! Xj^.ps,. VttaS.Tbe-1 ma Cutoar. p. 4S2. Lndovici Vit edictum pro Aoiciensi eccletii, p.M5. 0s in carcerrm dedisset, Am, à toutes leurs querelles par Tarrét que nous pu- sententid, litem diremit ediclo quod ad probliont d’après Baluxa, pour’ prouver quelk étoit bandam Agis in vassallos aucloritatem post i autorité du Roi sur les vassaux.tBaluxium reprœsentamus. ■t’^taattensuitetTitinérairetdutJuiftBen-, pmin de Tudèk dans noa provinces méridionales. I» etoit parti de Tudèk eo ^togne vers Tan 1172, CXLYIll. Sequilur ilinerarium Benjaminis Tudelensis per provincias Francia meridionales. Profeclus Tudelâ m Hispania, ut 469. Beojsminii Tudalnifisili-P