Page:Peletier - Dialogue de l'ortografe e prononciation françoese.djvu/174

Le texte de cette page a été corrigé et est conforme au fac-similé.
157

Virgilɇ, Plinɇ, Horacɇ, nous ont etè quelquɇfoęs inuſitèz. Puis voici vnɇ autrɇ rę́ſon quɇ j’ajoutɇ. Ia ſoę̀t quɇ Publɇ ſoę̀t nouueau, voęrɇ dur, ſi vous voulèz, j auroę̀t il pourtant apparancɇ qu’an voulant dirɇ an Françoęs lɇ nom e ſurnom des Rommeins, vous dißiez, Cneus Põpeɇ Magnus, Publius Virgilɇ Maro, Quintus Horacɇ Flaccus, Cajus Plinɇ Secondus, moitie Françoęs moitie Latin ? Cęrtɇs vous auèz bien dìt quɇ Publɇ, Quintɇ, Gneɇ ſont moz nouueauz : e ſi ſont bien aſſez dɇ ſurnons : męs la rę́ſon qui n’ę́t pas trop a notrɇ honneur, ę́t quɇ les Françoęs nɇ ſɇ ſont pas grandɇmant ſoucièz dɇ téz nons ni dɇ leurs hiſ‍toęrɇs, juſquɇs apreſant. Car ſi les fę̀z des anciens Rommeins úſſɇt etè pris antrɇ meins außitót e auſſi vulguerɇmant cõmɇ les euurɇs dɇ Virgilɇ, Horacɇ, Terãcɇ, les noms Françoes ſeroę́t japieça tous formèz e tous appriuoęſèz : E ſans cɇla, pourquoę ę́t cɇ quɇ Gajɇ, Publɇ, Cneɇ, nous doęuɇt ſonner plus durɇmant quɇ Marc ? Auiſons ſi les Latins ont à cɇ ſcupulɇ là ? lé-