Page:Peletier - Dialogue de l'ortografe e prononciation françoese.djvu/140

Le texte de cette page a été corrigé et est conforme au fac-similé.
123

quɇ le Greq e Latin. Toutɇs choſɇs periſſɇt ſouz lɇ Ciel, tant ſ’an faut quɇ la gracɇ des moz puiſſɇ touſiours viurɇ. E partant il nous faut efforcer dɇ la reduirɇ an art, non point pour noùs du tout, męs pour ceus qui viuront lors qu’ęllɇ nɇ ſɇ trouuɇra plus telɇ quęlle ę́t dɇ preſant, ſinon dɇdãs lɇs liurɇs. Prɇnons examplɇ a nous mę́mɇs. Nous nous dɇbatons tous les jours a qui prononcɇra mieus la lãguɇ Grequɇ e Latinɇ : l’un dit quɇ telɇ lęttrɇ ſɇ pronõcɇ einſi, lautrɇ d’unɇ autrɇ ſortɇ, e l’autrɇ d’unɇ autrɇ : e ſi n’auõs quɇ l’Ecritturɇ ſur quoę nous puißions aſſoę̀r jugɇmant : car lɇ vulguerɇ ę́t pɇrì. E nɇ rɇgardons pas quɇ nous nous condannons nous mę́mɇs, approuuans tęſiblɇmant quɇ la prolation ſɇ doę̀t connoę́trɇ e juger par l’ecritturɇ an la chęrchant dɇdans l’Ecritturɇ. Si donq nous panſons quɇ notrɇ lãguɇ doęuɇ vurer apręs quɇ la prolation matęrnęllɇ an ſɇra aboliɇ, otons la poſ‍terite dɇ la peinɇ ou nous ſommɇs dɇ preſant pour les languɇs acquiſitiuɇs : Donnons lui tandis quɇ nous auons loęſir, vn miroęr lɇ