Scelus meum dat fame pabula :
De me sonat per orbem fabula.
In patenti locatum specula,
Referetur crimen per secula.
Solatio leventur ceteri :
Consolator, me solum preteri.
Necesse est me luctu deteri.
. . . . nil possem fieri.
Nomen meum transcendit Gargara ;
Me Rodope, me norunt Ismara ;
De me Syrtis miratur barbara ;
Scelus meum abhorrent Tartara.
O quam malo servastis, filii,
Constitutas vices exilii !
Caro nitens ad instar lilii,
Quod de vobis sumam consilii !
Si pudore careret, aspera
Minus esset sors nostra misera ;
Sed pudenda Thebarum scelera
Mare clamat, tellus et sidera.
Quod dolore nondum deficio,
Ex insito (?) procedit vitio.
Gravi demum pressus exitio,
Mortis horam jam solam sitio.
Cedis mei (sic) vulnus aperui,
Quando mihio oculos erui :
Supplicium passus quod merui,
Meum regnum juste deserui.
Parentele oblitus celebris,
lu cisterne me clausi tenebris
Instar agens menie funebris,
In merore vixi ac tenebris[1].
Ibi digne indulgens domui,
Meum in vos virus evomui :
Ut gladium linguam exacui,
Imprecansque vobis non tacui.
- ↑ Sic. Il est probable qu’au second vers il faut remplacer tenebris par latebris.
