Letus adit lethum, spe super ante metum[1].
Ad mortem properat, dum mortem linquere sperat
Vivere qua querit Icarus arte perit.
Nunc pater hortatur, hortans tremit et lacrymatur ;
Non quatit hunc etas, sed quatit anxietas
« Icare, deflentis solatia sola parentis,
Poscit iter metui sit tibi cura tui.
Credere te soli, ne solvat vincula, noli
At medius metiam, me duce, carpe viam.
Est via difficilis ; etas nescit puerilis
Ut tibi sic caveas : me duce, tutus eas.
Brachia non agites prope terras : aequora vites
Nam gravis unda graves, Icare, reddit aves[2].
Crede mihi : ventis ne tradas verba parentis.
Vivere si queras, pectore jussa geras. »
Talibus hortato jung it pater oscula nato[3].
Clauduntur fletus anxietate metus.
Ante volat natus, sequitur non sponte moratus :
Gaudet sicut avis, cui via nulla gravis.
Omnibus ille horis oculos revocat genitoris
Respectus lenis detinet ora senis.
Deserit hunc natus, carpit per summa volatus[4]
. . . . . . . . . .
Fluctibus Immersus patrem vocat : ille reversus
Exanimem reperit, pectora mesta ferit.
Corpore ditatur tumulus ; nomen renovatur
Undis : reddit eas Icarus Icareas.
Ovide avait donc ses disciples : les Métamorphoses partageaient la popularité de l’Enéide ; on les commentait publiquement dans les chaires de Bo -
