4. Apologetica Causae Dei tractation non tantum ad divinam gloriam, sed etiam ad nostram utilitatem pertinet, ut tum magnitudinem ejus, id est potentiel sapientiamque colamus, tum etiam bonitatem et quae ex ea derivantur, justifias ac sanctitatem amemus, quantum que in nobis est imitemur. Hujus tractations duae sunt partes : prior praeparatoria magis, altéra principales censeri potest ; prior spectat Divinam Magnitudinem, Bonitatemque séparation, posteriori pertinentia ad utramque junctim, in quibus sunt Providentia circa omnes créatures, et Regimen circa intelligentes, praesertim in negotio pietatis et salutis.
2. Magnitudinis Divinae potins quam Bonitatis rationem habuere Theologi rigidifies ; at laxiores contra : utraque perfectif aeque curae est vere Orthodoxis. Error Magnitudinem Dei infringentium Anthropomorphismus, Bonitatem tollentium Despotismus appellatif posset.
3. Magnitudo Dei studiose tuenda est contra Socinianos inprimis, et quosdam Semisocinianos, in quibus Conradus Vorstius hic maxime peccavit. Bevocari autem illa potest ad duo Capita Summa, Omnipotentiam et Omniscientiam.
b. Omnipotentia complectitur tum Dci lndependentiam ab aliis, tum omuium Dependentiam ab ipso.
5. lndependentia Dei in existence elucet, et in agenda. Et quidem in Existendo, dum est necessarius et aeternus, et, ut vulgo loquuntur, Ens a se : Unde etiam conséquens est immensum esse.
6. In Agendo indépendans est naturaliser et moraliser. Naturalitey quidem, dum est tibertinus, nec nisi a se ipso ad agendum determinatur ; moraliser vero, dum est âvoæreæîfiovoç, seu superiorem non habet.
7. Dependentia rerum à Deo extenditur tum ad omnia possibilité, seu quae non impliquant contradictionem ; tum etiam ad omnia actualia.
