SD : îšoiber an 2cibni3. 279
utcunque possibili consistit. Itaque nullae ibi divisiones nisi quas mens faeit, *et pars toto posterior est. =Contra in realibus unitates muititudîne sunt priores, ’nec existunt multimdines nisi per unitates. [Idem est de mutationibus quae continuae revera non sunt].
Extremitates fineae et unitates matériae non coincidunt. Tria puncta continua in cadem recta concipi non possunt. At duo eoneipiuntur : extremitas unius reetae et extremitas alterius reetae ex qua constat îdemtotum. Ut in ’tempore duo sunt instantia, ultimum vitae et primum mortis. Unitas ab unitate non tangitur, sed perpetua est trans-ereatio in motu, ita seiiicet, cum res in eo est ut per assignabile tempus continuando muîationes, penetratio esse deberet proximo post tempore, nnumquodque punctum «affio ’loco esse, ut evitatio penetrationis ordoque mutationum juhet. Spatium infinitis modis a matéria in partes actu divisa repletum intelligi poitest. Ex. si tribus eirculis se tangentibus tres aliî se tangentes interponantur, et his iterum tres alii, erit alius modus replendi in anguiis quam in medio. Alia ratio est replendi, si spatio semper maximus inscribatur omnes Girculos spatium includentes tangens. Per actuales ’rnùtationes etiam tempus résolvitur in unitates durationis, seu in totidem ’créationes numero infinitas. Nam de tempore non nisi instantia existunt. xxxv
ïbe ålšolber au Qeitmiå.
Diuturni mei silentii causa non tam est valetudo, quamquam et ea non satis commoda fortasse etiam nonnihil eo contulerit, quam quod ad tuas nihil novi quod reponerem haberem, verererque ne carundem rerum repetitione tibi nauseam erearem. Nescio enim, qui fiat, ut etiamnum in iisdem quas in ultimis meis posui difficultatibus haeream. Neque enim vim illam primitivam mihi videor intelligere, nec eapio, qui ex indivisibilibus extensum fieri, aut si ita maiis, apparere queat. Invasit me insuper desperatio quaedam tuae opinionis rite pèreipiendae, cum post tot tentamina tam parum promoverim ut ea requiri ad ejus intelligentiam existimem, quae tu instar ultramundanorum ne quaerenda quidem eenses. Aceessit ex bis oris discessus amiei nostri Bernoullii, qui mihi hunc ad te aditum
