Leibniz an Jac. Thomasius.
(Im Auszuge.)
Unica, quam tibi traDsmitto, disputatio sua Dovitate id meruisse visa est. Respondens filius est D. Wilhelmi Schroeteri, Canceliarii Gothani, qui celeberrimo illi Franskio successit. Is J«nae prius Studiosus, mox peregrinandi amore in Bataviam, inde Ängliam delatus est, inde, si ipsi credimus, in parlamentum irrepsit. Nuper, cum patriam suam reviseret, noluit inglorius tacitusque abire, sed monimentum sui hanc disputationem relinquere conslituit, sed eo eventu, ut multo fuerit consultius siluisse. Nam et in conflictu vox, et in conversatione morum elegantia defuit, sie, ut pro gloria, quam sibi promiserat, cumulatam ex hac urbe infamiam asportaret. Quin et princeps Gothanus, re comperta, ac cognito, quam in hac disputatione periculosa spargerentur, primus ursit, eß’ecitque, ut publice confiscaretur. Ipsam sane disputationem judicio peritiorum accopi ingeniosam esse, sed sie, ut tanto minus hie auclor videatur. Imo non defuere, qui dudum cusam, et inde usque ah Anglia allatam suspicarenlur, quod disputatione de Minislrissimo, thesi una, Don Louis de Haro tamquam adhuc florentis viventisque mentio fieret, qui tamen et obiit dudum, et familia, postquam fihi insidiae in Regem detectae sunt, jacet proculcata. Sane corollaria novam quandam sapiunt philosophiam, qualibus plena Anglia est, et ipse, ni fallor, Kenelmus Digbaeus, cui ille hanc disputationem dicavit, ingenti opere de immortalitate animae simile quid delineavit. . Reliqua disputatio Machiavcllismum spirat, et vidbatur in hoc uno eam respondens intellexisse. Nam quoties jus naturae divinaeque leges objiciebantur, eas ad privatorum pacta limitandas contendebat, totum jus gentium, bellique ac pacis immani hac audacia sub-
