Qu’à paine se pooit aidier.
Tot soavet et sanz dangier
S’en vet Morout après Droïn
Trestot belement le chemin,
Car covoitise ot de mangier.
En un buisson le fist mucier
Près d’un chemin iloc delez.
Droïn li dist, car vos séez
Ci ileques tot belement,
Car à mangier aurez briément,
Car je voi là venir un char
Où il a asez pain et char :
G’irai le charetier lober,
Et tu penses de tost aler ;
Qant tu verras qu’il entendra
A moi, à la charete en va,
Maintenant et sanz contençon
Entraïneras un bacon
Si con tu sez qu’il est mestiers.
Par foi, fait Morout, volontiers.
Atant s’en vait Droïn corant :
Ez-vos le charretier errant
Qui moult grant oire cheminoit.
Droïn qui cele part coroit
Moult bone oire sanz atargier,
S’en vet devant le charetier
Tot ausi con s’il fust ferus.
Li charetiers est descendus
Page:Le Roman du Renart, 1826, tome 3.djvu/217
Le texte de cette page a été corrigé et est conforme au fac-similé.