Page:Le Roman du Renart, 1826, tome 1.djvu/116

Cette page a été validée par deux contributeurs.

Qu’il s’aparçut de la voisdie.
A plaine boche li escrie,
Conpains, dist-il, quar m’atendez.
Renart, dist-il, ne vos doutez,
Jà n’i aura rien se bien non,
Mès suiez moi à esperon,
Jà mar de riens serez en doute.
2310Renart i met sa force toute
Et son sanc avec avaler,
Mès avant prent à escrier
Tybert qui s’en va le grant pas,
Qu’est-ce, ne m’atendez-vos pas ?
Einsi s’en va Tybert devant,
Et Renart va après corant.
Tybert ne fu mie à aprendre,
Bien sot monter et bien descendre ;
As ongles à la croiz se prent,
2320Si rampa sus moult vistement,
Desus un des braz s’est assis.
Renart fu dolenz et pensis,
Qui de voir set que moquié l’a :
Tybert, fait-il, que que sera ?
N’est rien, dist Tybert, se bien non,
Mès montez sus, si mengeron.
Ce seroit, dist Renart, grant mal,
Mès vos Tybert, venez aval,
Vos déussiez moult bien savoir
2330Qui ceste andoille doit avoir.