de ce motif nous a été consigné par divers historiens contemporains de cet événement, et surtout par les ennemis les plus acharnés de Photius : Siméon le Magistre[1] et Léon le Grammairien. Que veut-on de plus ?
Adrien II mourut en l’an 872, Jean VIII lui succéda, et en l’an 879 survint la mort d’Ignace. En attendant, l’empereur Basile s’apercevant des désastres que son injuste aussi bien qu’aveugle colère avait amenés et à l’Église de Constantinople, et aux intérêts de l’État, consentit au rétablissement de Photius. De son côté, Jean VIII voyant que tout motif de dissension avait cessé au sein de l’Église de Constantinople, et qu’il n’y avait plus de
- ↑ Φωτιος δε ο Πατριαρχης, ελθοντος του Βασιλεως εν τη Εϰϰλησια, ϰαι μελλοντος αυτου ϰοινωνειν, ληστην ϰαι φονεα ελεγε, ϰαι αναξιον της θειας ϰοινωνιας. Ο δε θυμωθεις… τουτον του θρονου εξεωσεν ϰαι αναϐιϐαζει παλιν Ιγνατιον τον εν αγιοις Πατριαρχην το δευτερον. (σελ. 688—9 εν τη συνεχ της Θεοφ. χρονογρ.).
μιϰρου ϰαι ταπεινου μεγαν ϰαι της βασιλειας ϰοινωνον ανεδειξε, ϰαι θετον υιον ϰαι ϰληρονομον του θρονου ανεϰηρυξεν, απανθρωπως τε ϰαι ασεϐως επεσε δολοφονηθεις αυτος δε Βασιλειος Αυτοϰρατωρ ανηγορευθη εν μηνι Σεπτεμϐριω του 867 ετους, επταϰαιδεϰα δηλον οτι μηνας μετα την του Βαρδα δολοφονιαν. Τουτον δε ο Πατριαρχης ΦΩΤΙΟΣ εχρισε μεν εις βασιλεα ϰατα το ειωθος, ου μεντοι την αχαριστιαν επηνει του ανδρος αλλα ϰαι προτερον ελεγχων αυτου την ωμοτητα, τοτε την πατροϰτονιαν εν παρρησια μαλιστα πρεπουση τω της Εϰϰλησιας προεστωτι φανερος ην αποδοϰιμαζων ϰαι ϰαταϰρινων. Ως ους μετα ταυτα εις ϰοινωνιαν των αχραντων μυστηριων προσηλθεν ο μιαιφονος, αναξιον αυτον της των μυστηριων ϰηρυξας μεταληφεως, ως τω του ευεργετου αιματι μεμιασμενον, απεπεμφε της Εϰϰλησιας. Δια δη τουτο θυμου πλησθεις ο Αυτοϰρατωρ, ΦΩΤΙΟΝ μεν του Πατριαρχιϰου ϰαταϐιϐαζει θρονου, ϰαι εν Σϰεπη, μονη τινι ου πολυ της Κωνσταντινουπολεως απεχουση, ϰαθειργει Ιγνατιον δε το δευτερον Πατριαρχην ϰαθιστησι την 23 Νοεμϐριου του 867 ετους.
