POEMATA 225 Ad Michaëlem Montanum. (XX) Prudentum bona pars, vulgo malè credula, nulli Fidit amicitiæ, nisi quam explorauerit ætas, Et vario casus luctantem exercuit vsu. At nos iungit amor paulo magis annuus, & qui 5 Nil tamen ad summun reliqui sibi fecit amorem : Forte inconsultò; sed nec fas dicere, nec sit Quamvis morosè sapiens, cum nouerit ambos, Et studia & mores, qui nostri inquirat in annos Fœderis, & tanto gratus non plaudat amori. 10 Nec metus, in celebres ne nostrum nomen amicos a Inuideant inferre, sinant modò fata, nepotes. Insita ferre negat malum cerasus, nec adoptat Pruna pyrus; non id valeat, pugnantibus vsque Ingeniis, nec longa dies, nec vincere cura. l5 Arboribus mox idem aliis haud segnis adhœsit Surculus, occulto naturæ fœdere; iamque Turgentes coëunt oculi, & communibus ambo Educunt fœtum studiis : viget aduena ramus, Et patrium humorem stirps lœta ministrat, & vltro 20 Migrat in externam mutato nomine gentem. Haud dispar vis est animorum, hos nulla reuinctos Tempora dissocient, hos nulla adiunxeris arte. Te, Montane, mihi casus sociauit in omnes Et natura potens, & amoris gratior illex 25 Virtus : illa animum spectata, cupidine formæ, Ducit inexpletum ; nec vis præsentior vlla ` Conciliatgue viros & pulchro incendit amore. Ipse ego virtuti vix vlli affinis, & impar
29
