ποτε δε ο^τος , ποτέ δε ^ αν τύχγ] (χάλιστα ή γλώσσα * επιρ^υεισα προς τον οχλον. ’Καίτοι δίκαιο’ν εστί τον φάντα ορθώς ^γινώσκειν άμφΐ τών πρηγμάτων παρέ/ειν αιει επικρατέοντα τον λογον τον Ιωυτοΰ, ειπερ Ιόντα *γινώσκει και ορθώς αποφαίνεται. Άλλ Ιμοι γε δοκέουσιν οί τοιούτοι άνθρωποι ^αύτοι εο^υτους καταβάλλειν εν τοισιν όνόαασι τών λόγων ^αύτε’ων δπο άσυνεσιης, τον δέ Μέλισσου λόγον βρθοΰν.
2. Περί μέν ούν τουτέων άρκέει μοι τα είρήμ,ένα. Τών δέ ΐητρών 0Î μεν τίνες λέγουσιν, ώς * ώνθρωπος αίμα μουνόν εστίν, οΐ δ’ αύ- τεων χολην φασιν εΤναι τον άνθρωπρν, ^ενιοι δε τίνες φλέγμα* επί- λογον δε ποιεΰνται και ο&τοι πάντες τον αυτο’ν * εν γαρ *®τι είναι φασιν, ο τι έκαστος αύτέων βούλεται δνομάσας , καΐ τούτο *U εον μετάλλασσε IV την ιδε’ην και τήν δύναμιν, άναγκαζόμενον υπό τε του θερμού και του ψυχρού, και γίνεσθαι ^’και γλυκύ και πικρον και λευκον και μέλαν και παντοΐόν τι άλλο. ^^Έμοι δε ούδε ταΰτα δοκέει ώδε εχειν’οί μεν ουν πλείστοι τοιαύτα τίνα και^*ετι εγγύτατα του- τέων αποφαίνονται. Έγώ δέ ^^φημι, ει £ν ήν δ άνθρωπος, ούδέποτ’ αν ηλγεεν • ^^ουδε γαρ αν ήν υφ* ότου άλγησειεν h Ιών ει 17 δ’ ούν και
’ Έπι^^. Α. - ^υεϊσα vulg. -τό pro τον C. — ’ καΐ το FGIJ , Aid. - φή- σαντα ΑΒ, Lind. — ^ Post γ. addunt έπαγγελλόμενόν τι ΕΚγδε, Zwing. in marg. (έπαγγειλάμενον Ρ’ ; sine τι Q’). -πρηγμ. Αγ , Aid. - πραγμ. ulg. •^άει Gai. - επικρατέοντα Αγ, Gai. - επικρατούντα vulg. — γινώσκειν ε. - άποφαίνει Foes in notis. - Ιμοι γε AF. — ^ αύτοι έωυτούς Α. - αύτοΙ σφάς αυτούς Gai. (sine αύτοι vulg.). — ^ αυτών Α. -συνισίης J. -έπανορ- 6οϋν Gai. - Μέλισσος και Παρμενίδης φυσικοί φιλόσοφοι* ό μεν εν το δν λέγων καΐ άπειρον* Παρμενίδης δε πολλά τα δντα και πεπερασμένα, αμφότε- ροι δέ εξελέγχονται άπό ’Αριστοτέλους τοΟ μεγάλου φιλοσόφου μη δοξάξον- τες ορθώς • αποδεικνύει γαρ ό φιλόσοφος ούτος εν τη φυσική άκροάσει, δτι πάντα κατ’ είδος τα δντα υπό τίνα γένη ανάγεται , ώςτε δέκα είσι τα δντα και πεπερασμένα in marg ; δ. - D’après Mélissus , la substance unique qui composait le monde était non pas un des éléments tels que l’air, l’eau, le feu ou la terre , mais la base commune de tous les éléments. De la sorte les raisonneurs critiqués par Hippocrate, en admettant une substance unique et en donnant à cette substance tantôt le nom d’un élément, tantôt le nom d’un autre , justifiaient au fond le système de Mélissus. — ’ μεν cm. Ε.-ούν cm. Ιε.-τούτων Α.-άρκέει A, Gal.-àρκεt vulg.- τα μήείρ. pro μοιτάε’ιρ. Aid. — ^o (oom. Αε) άνθρ. vulg.- ώνθρωπος C- μοΟνον om. A.- αύτών A. -φασιν om. Gai. in cit., Baumh. — ^ έτεροι pro Iv. C. - ποιέονται A , Gai. - ούτοι A. - αύτοΙ vulg. — ’* τι om. A. -Post φ. addunt τον άν-
