ἄσσα περιῤῥέοι, εὐφορίην καθορέων ἢ φυσφορίην, 1 πρὶν κίνδυνον εἶναι, οία ου δει παυειν. Πεπασμος, κατάβασις των κάτω, επιττόλασις των άνω, και τα ίΐ υστερεων, και *& Ιν ώσι υττος. δργασίΛος, ανοιξις, ’κϊ’νίοσις, θάλψις, ψύςις, εσωθεν, εςιοθεν, των αεν, των δ’ ου. * Όκο’ταν εη κάτωθεν ομφαλού το στρεφον, βραδύς, ’μαλθακός δ στροφός, εμπαλιν δε ες τουναντίον.
4. ϊά ^διαχο)ρέυντα, -^ ^ε’πει, άναφρα, πε’πονα, ωμά, ψυ /pi, δυσ• ώδεα, ξηρά, υγρά. Μη καυσιόοεσι δίψα πρόσθεν μη ""ενεοΰσα, μηδέ καύμα, ^μηδε άλλη πρόφασις, ουρον, ^ινος υγρασμος• Την ’ερβιψιν, και τον αύασμον, και το άσυμπτωτον, και το *°θολερον πνεύμα, υπο/όνδριον, άκρεα, όμματα προσκακούμενα, "]/ρύ)ματος μεταβολή, σφυγμοί, ψυξιες, παλμοί, σκληρυσμος δέρματος, νεύρων, άρθρο^ν, φωνής, γνώμης, σχήμα εκουσιον, τρίχες, όνυχες, το ευφορον, **η μη, οία δεϊ. "Σημηϊα ταΰτα, δδμαι χρωτός, στόματος, ώτος, διαχωρηματος, φύσης, οίίρου, έΤ^κεος, ίδρώτος, πτυάλου, ^ινος, χρως αλμυρός, τ) τττυαλον, ^ ^ις, yJ δάκρυον, η άλλοι /υμοί* *^πάντ/•, όμοια τα ώφελέοντα, τα βλάπτοντα. Ένυτη/ια οία αν "όρε’η,
1 Πρὶν ἢ Α.-ΐΙναι Α. ίέναι vulg. -ειοέναι G. οΤχ οεΐ παΰειν ν : ον Lind. — * ό EH (τα pro ό Α). ό om. vulg. έργασ/Λόΐ EGJ. In marg. ορ’/Λίμος μ%1α.•/μόζ’ μέμνητχι riji λέ’ξίωί και 2oj)ox/is έ’-' Πανοά/5ω λέγων’ xai π^οϋτον ίρχο•.) πΐ/ον ορ•/άζΐΐν χίροΧν’ Αχ’ι ΑτηχοΊ Si îôt’wi ).iyoi3a opyi~ σαι τό τα i-jpù rot ? %r,poï.i μίζχι και άνα^υ/ΐάσαι xcù οΤον π> ;).ον Tioteîv Ε. — ’ κ. cm. Α. Après ο>, le texte de Galieu porte un morceau de plusieurs lignes commençant par ίηο-ηίτους Si Ssl ίί^χω^ΐκιν et Unissant par /.άτ’^θίν. Galien ne le commente pas, il dit seulement que ce morceau ne se trouve pas dans les anciens exemplaires. Je ferai ici la même remarque que plus haut : 11 n’a pas reconnu que ce morceau appartient au Prorrhétique ii. — * oru-j ; A. L pro é>j Aid., Gai. — ° [και] μ. Lind. — £/Λπα)(ν Si Gai. εαπ. Si om. vulg. 1 ; om. Gai. — * τα Si S. EHQ’, Lind.-Post ρέπεί addit-^ ôt’ α ρέπει Χ.— ωμί, •^υχρχ, οίβώοεχ {S^so7μx G, Η supra lio., KLQ’, Lind. ) ξΐ7ρά, ύ/ρά, oSμ.r,xxx’JlSsx {ο5μ-ϊ^ /.scy.utSzx EH ; οσμιχχχύοίχ Gai. ; ο8μηχώ5εχ FGK ; οόμη, /.’JîSht. L ; οί/ίήν κακώοε* Lind.). Δίψα vulg. — ^ ψυχρά (sine υμί) ^ θίρμί, ψυσώοεχ, ξϊ^ρί r, -j-jpi μη καυσώοεί τ, oOlu Α. — οομηχν.χώύϊχ est un barbarisme. Je pense qu’en lisant μίι καυιώοεο-ι pour μ-η χαυσώοΐί ιή de A, on aura la véritable leçon, qu’il faudra rapporter à ct|a — " εβΟτα Gai. — * μηο’ A. — ojp<j)v A. — 9 ἔῤῥιψις, mot très-controversé. D’après Glaucias, Héraclide de Tarente et Zeuxis, il signifie la jactitation ; d’après Rufus d’Éphèse et Sabinus, il exprime un symptôme funeste, à savoir la crainte qui s’empare du mourant au souvenir de ses actions passées. Artémidore Capiton et Numésien en avaient donné une explication que Galien trouve absurde et qu’il dédaigne de rapporter. Il blâme aussi Asclépiade et Dioclès de Caryste, qui avaient attaché à ce mot le sens d’une affection mentale. D’après lui, ἔῤῥιψις désigne le décubitus dans lequel le malade ressemble à un corps privé de vie. — ’" θκ /epèv A (H, in raarg. -/v/p. θολερόν).θοΙερΌ•^, expression inintelligible d’après Galien ; il ne comprend pas davantage e-AspO-j, que Sabinus proposait. — ** χρωτοζ A. //£ταβ3//,ν Gai. — <7^υ-//Λθν ;ί, ψύξΐΐί, πα).//.οΰ ;, σ/ίορυσμ’ον Ga. — σ’J•Jyμbς Ο. •1>ύξιεί Α. ψύ|ί5 vulg. τταζ/ΛΟί om. Α. — *-ηνΑ. — *^ σ-ημεϊχ Α. ώτο ; Six•/.. A.-Otxy. ώτό ; us^. η ί’λ'/οΐος γ^μ.’ος Α. — ^πάντκ Gai. β/έποντκ, emend. al. manu, Α. — ^’o/sâ Α.ro’.-iv om. G. --πύθεσθχι (sic) Α. πείΟειΰχι vulg. ττείΟ-ζσθχι μη τζρ. Ε. Les traducteurs mettent obedirf, obseq’ii, c’est πυθέσθαι qu’il faut ; Galien dit : « Si le malade a quelque désir d’entendre et de savoir tout ce qui se passe… »
