άλλο)ν φανηναι. Τύρος γαρ, Ιπειοή ’ τουτέω σηαείω Ιχρησάατ,ν, ου πάντας άνθροίπους * δρ.οίο)ς λυ[Ααίνεται, άλλ’ ε’.σιν οιτινες ’ αύτε’ου πληρεύαενοι ούο’ δτιοϋν βλάπτονται• 4 άλλα κα icyuv, οΤσιν ’ αν ςυμ’ύε’ρ-/], θαυαασίως παρέ/^εται* είσι ^ δε ο’ιχαλεπώς άτταλλάτσουσι• 7 διαφε’ρουσι δε τουτέο^ν αί φύσιες • ^ διαφε’ρουσι δε κατά τούτο* οττερ εν τω σοόαατι ενεστι ττολε’ΐΛίον τυρίο, ο υττο τοιουτεου εγείρεται’ τε και ’" κινε’εται • οισιν " δ τοιούτος χυιχος τυγχάνει ’* πλε’ον ενεών και μδλλον ενδυναστευο)ν Ιν τω cw ;j.aTi, ’^ τουτέους μάλλον και κακοπαΟε’ειν εικός. Ει δε ττάσγ) ττ) άνΟρωπίντ, φύσει ην ’4 κακόν, — άντα ; αν ελυμαινετο. ϊαϋτα δε ει τις "’ ειδοίη, ουκ αν πάσ^οι.
21. Τα δ’εν τησιν άνακο[Λΐδ7ίσι τν ;σιν εκ των vouffow, ετι δε και εν ττίσι νουσοισι τ^σι μακρησι γίνονται πολλαι ςυνταράςιες, αί υ,εν ’* άπο ταυτοματου, αι δε και άπο των προσενε•/Οε’ντων τ(Γ)ν τυ/ο’ντων. Οίδα δε. ’9 τους ιητρους τους ττολλους, ως τους ιδιιότας, ην τυ^οισι περί την *° ήμέρην ταυτην τι κεκαινουργηκότες, ^’ ως λουσάμενοι, η περιπατησαντες, η φαγόντεςτι" ετεροϊον, ταΐίτα δε ’^ πάντα Βελτίω προσενηνεγμε’να η μη, ίούδενος ήσσον την αιτίην τουτε’ων τινι άνατιΟε’ντας, ^’ το μεν αίτιον άγνοεΰντας, το δε ςυμφορ(λ)τατον, ην *" ούτοι τύχη, ’-' άφανίσαντας. Δει δε ου • αλλ’ ειδεναι τί λουτρον άκαίροίς
1 Τούτω 2253. — ^ 2253 hab. όμ. quod om. vulg. et al. codd. — ’ αυτού ττλ/,ρούμενοί 2253. — We donne le membre de phrase tel que je l’ai trouvé dans 2253. Mais il est très différent dans les imprimés et dans les manuscrits, qui ont : i’/J.T. /.al τοΓ ; ίτ•/νοΤσιν αν ξυμφί’ίειν θαυ. πα :. On conçoit très facilement l’analogie que ces leçons présentent dans l’écriture, quoique la signification diffère beaucoup. Ce qui m’a décidé pour celui de 2233, c’est que la construction ξυμφί’ρειν βαυαασίωςτταρέ/εται me paraît peu habituelle. Au reste, toutes deux sont fort intelligibles, et le lecteur a l’une et l’autre sous les yeux. • — ’ τ,ί pro âv 2233. Ce manuscrit, à diverses reprises, emploie r,v pour αν dans le sens de particule conditionnelle. — ’^ i’ 22S3.άτταλασ. 2233. — 7 δΊαφερουσιν ουν τ. 2253. τουτεουΜ. R. apud Chart. — ** δΊαφ-’ρουσιν 2233. — 9 καΙ ύ-ό τούτου 2233. του—Όυ 2140, 2253, 2U2, 2141.-τουτεω 2U3. — ’« κινείται 2233.οχς 2253. — " γαρ ante ό cod. S. ap. Foes. — ’^ 77λείων έών 2233. — " τούτους. x.aîom. κακοπαθεϊν 2235. — ’* κακός cod. S. ap. Foes. — έλυατ,νατο 2233. — ’*' εϊίείϊ) 2142, 2143, 2145, 2235, 2140. είδ’ΐει 2253. — ^’7 συντ. 2235.-συνταρατάξιες2145. -συαπαρ αττξιες 2142.crjaΐταρατάξιες vulg. et al. codd. σ’Jμ :ταρα77pάξιες cod. S. ap. Foes. — ’* μεν /.al 2253. — ’f Tcù ; πολλού ; îrjTpoù ;, ώσπερ τ. i^. 2253. — ’° r.ud^oL•/ 2233. χ,αίνουργ/)κοτε ;2140, 2142, 2255. — ^’ γι pro ώς2253. — " έτΕροίων 2233. — ** πάντως εναντίας pro πάντα Mercur. in marg. — ’^ oy^àv 2235. -τούτων 2233, 2144 et 2141 en glose. άνατιοεντες 2145, 2255. — ^^KOPTÔ u.. 2253.-άγ;οοϋντας 2255.συαοερώτατον 21 45.cju.u. cîBt. — -^ Sic 2233.-ο3τ<.)ς τύχωσινγυΙ». el al. codd. Les deux leçons sont bonnes ; celle de 2253 me paraît cependant préférable. Si Ton garde tU/ojîj’.v il faut traduire : exposés à proscrire ce qui est le plus utile. Or, Hippocrate a dit qu’ils attribuent le mal souvent à ce qui a été fait, par conséquent ils proscrivent ce q ;ii a été fait ; il est donc mieux de lire rjyr, avec 2233, et de dire qu’ils proscrivent ce qui peut-être est le plus utile. — • ^7 2142, 2145, 2141, 2143, 2140. άφανίσαντίς vulg. et al. codd. άφα.ροϋντας 2253.
