ή ψύςις νε’/ ;νικο)τάτη και έπΙ ’ πλέον ε/ρόνισεν ■ πάλιν ^ ci όταν ^ ίδρωση χαΐ άπαλλαγτ, δ πυρετός, πολύ μάλλον * εψυξεν η ’ εΐ [Λη ελα€ε την άρχην.Ώ ουν ^ διάτα/ εος ΰυτ(ο παραγίνεται το Ιναντκυτατον τε και " άφελομενον r/]V δυναμιν άπο ταυτοαάτου, τί αν άπο τουτε’ου μέγα ^ Vj οεινον γε’νοιτο ; τ, 9 τίνος οεϊ πολλής επι ’^ τουτέω βοηθείης ;
17. 11 Ειποι αν τις, αλλ’ οι ττυρεταίνοντες τοϊσι 12 καύσοισί τε και περιπλευμονιησι και αλλοισιν Ίσ/υροϊ^ι ’^ νουι-Λ’μασιν ου τανε’ως εκ της θερμϊ ;ς απαλλάσσονται, ουδέ πάρεστιν ενταύθα ετι το Οερμον η το ψυχρο’ν.Έγο) δε " τοΰτό μοι μέγιστον τεκμηριον ήγευμαι είναι, οτι ου δια το θερμον ’7 άπλίος πυρεταίνουσιν οι άνθροιποι, ουδέ ^^ τοΰτο εϊη το αίτιον της κακώσιος ’9 μοϋνον, αλλ’ εστί και πικρον και θερμον το αύτο,και ^° θερμον και δςυ, και *’ άλμυρον κα θερμον, και άλλα μυρία, και πάλιν γε ψυ/ρον μετά ** δυνάμιοιν έτέρο)ν. Ί’α μεν ουν λυμαινόμενα *’ ταΐίτά εστί • ςυμπάρεστι δε και το θερμον, ρώμης μετέ/ον, ως αν το ’< ήγεύμενον και παροξυνόμενον και αύςανο’μενον αμα κείνω, δυναμιν δε ουδεμίην πλείω της προσνικούσης.
18. ^Αηλα δε ταύτα οτι ώδε ε/ει επι τώνδε των σημείων πρώτον μεν ' Ιστι φανεροιτατα ων πάντες έμπειροι πολλάκις ^* ηδη εσμε’ν
1 ID.cTcv hiyzi-i’.avt 2 235. έχιν/’.σί Tulg. — ^ τ= pro <^£ 2233. — ■ ’ [.^εώσγ,τε καΐ 2235. — -* δΊΕψυξεν 2235. — ^ ει om. 2U5, 2140, 2142, 2255. — ^ ^ιαταχί’ω ; 2253. — ^ άί ;ε>Λυμενον 2143. άφοί’.ΐίύμενον 2255. — *r,l 2255. — ^τ’. ί/ι pro τίνος S’a ! 2233. — ■° τούτο correct, in τούτω 2255. τουτε’ων 2145. βοΛΟΕΛς Ms. R. ap. Chart. -βοηθείας omnes. — " 2255.-εΙ’ποιεν vulg. et al. codd.La syllabe εν est venue, sans doute, du voisinage de av. — " καύμασι 2253, 2143,2142. — ττερ•. : ?-/. 2253, 21 41, 2144. — ’* νοσχμασιν 2233. — 22 3 3.ετι abest ; εττί pro ri Tulg. el al. codd.La leçon de 2233 me paraît meilleure ; la leçon ordinaire signifie que le chaud ne survient pas après le froid ; or Hippocrate vient de dire que, dans les pneumonies, etc., les malades ne sont pas promptement délivrés de la chaleur fébrile. Le texte des imprimés gène un peu la suite du raisonnement. — ’^ u.o•. τοϋτο 2255.ιζγοϋμα’. 2235. — ά-. om. 2141, 2143, 2142, 2140, 2145,2144. — ’^τουτ’εΓί 2253. — ■ ’9 μ. om. 2142, 2145, 2141, 2145, 2 140, 2144. — ’° ίξ. κ. θ. 2235. — ^’ /.. άλ. κ. θ. cm. 2253, — ^^δυνάμεων 2233. — ^^ ταΰτ’ εστί 2253.-< ;-j ;j.77. omnes. — ^*ΐγούμε/ον 2255. τ.γοϋμα’. legunt Vatican, exempl. et Heumius in marg, — " εκείνω 3235. οϋ’ΐ'ευ.ίαν 2235. — ^^ ^rXa S’a ταϋτα οτι ίο^ι ï/y. 2253. – ^Λλα^τί.Ταυτ’ ώΒε εχει(Ιχειν.ΗεϋΓ.6ΐ Zving. ad marg.). ΕπΙ τών^ε των (nijj.eiwv πρώτ&ν κτλ. vulg. et al. codd. On voit que le texte de 2253 diffère complètement du texte des imprimés et des autres manuscrits. Dans ce dernier texte il y a un point après ^ν,Άν.ίίτ,-, qui de la sorte appartient à la phrase précédente ; et il y a encore un point après ε/ε’., ce qui fait que ίττι τώνι5’ε κτλ. appartiennent à la phrase suivante. 11 me semble que la leçon de 2253 est la seule bonne. D’abord, ταϋτ’ ώδ’ε έχει, phrase ainsi jetée, n’est guère dans le style de ce traité ; ce que la variante εχ,ειν indique. En second lieu, τώνδ’ε annonce une énumération, et par conséquent le commencement d’une autre phrase. En troisième lieu, αέν annonce aussi une nouvelle phrase. De sorte que le contexte montre la leçon de 23 53 comme préférable de tout point. — ^7 έτΛ pro έστι 214(0, 2t41,21i3, 2142, 2 !44.-έπίτά φανερότερα 22&5. — ^8 vi^T, om. 2255.
