της ’ τω αεν ψυ’/ρω γίνεται άπα του Οεο^οΰ, τω οϊ ΟερίΛο» άπο του ψυ/ρου• * δταν ’ δέ άποκριθείη χωρίς έκάτερον, τότε * λυ ε’ει • εν οέ δη ’ τουτε’ω τω καιρώ, όταν το ψυ/ρον επιγένηται καί ’ τι λύπηση τον άνΟρωπον, ^ δια τα/έος πρώτον δι’ αυτό τούτο ^ πάρεστι το θερ[ΛΟν αύτοθεν εκ του ανθρώπου, ούδεαιής ’" βοηθείης ουδέ παρασκευής δεο’[χενον • και ταΰτα και εν υγιαίνουσι "τοΐσιν άνθριόποισιν απεργάζεται, και εν ’^ κά/.νουσιν. Τούτο μεν, εΐτις ’ θέλει ’^ ύγιαινων χειαώνος διαψυςαι το σώμα, η λουσάμενος ( !>υ•/ρω, η "’ ά’)^^ω τω τρόπω, δ’σω ’^ αν αύτο επιπλέον ποίηση, και ην γε υ.ή ’" παντάπασι παγη το σώμα, Οταν ειματα λαβή και ε)Λη ες την σκέπην, ’* μάλλον και επι πλέον θερμαίνεται το σώμα. Τοΰτο δε, ει ’5 θέλοι εκθερμανθηναι *° στερεώς η λουτρώ Οερμώ, η πολλίο ττυρι, εκ δε ^’τουτέου το οιύτο^^είμα εχοιν εν τίο ^^ αύτέω yojpwo την διατριβήν ποιέεσθαι, ωσπερ ^•’διεψυγμε’νος, *’πολυ φανεϊται και ψυχρότερος κα «λλως φρικαλεώτερος. ’*' Ει ριπιζόμενός τις ύπο πνίγεος και ^’ παοα-
1 TÔ) μ. θ. γ. ά. τ. ψ. 7. 5. ψ. ά. τ. ôcfaoîi Î2233. — ’ y.7. -.iiJ.’J. κατά λο’γ&ν liab. 2253 post ψυχΐ :ϋ. J’ai songé à admettre ces mois d’abord, parce qu’il est bien plus ordinaire de trouver, dans les manuscrits, des lacunes que des additions, ensuite, parce que en soi cette leçon est acceptable. Il faudrait entendre la phrase autrement que les autres traducteurs. Ils ont cru que μΕαιγαένα αυτά αύτ^ίίσ’.ν se rapportaient à ψυχρον τε και οερυ.ο’ν ; et Foes a traduit : « Quamdiu calidum et frigidum inter se perraixta f.ierint. » Il ne s’agirait pas seulement du froid et du chaud, suivant 2233, mais il s’agirait de toutes les qualités ensemble. Du moment que l’on fait rapporter μεαιγαενα à toutes les qualités, ou humeurs qui sont dans le corps, l’addition τά>λα κ*τά λο’γον s’explique naturellement, — 3 ί’ ά-εκριαίί 2253. — Ο.υπεΐ 2255. — ’τούτω 2253. — ^2233. εγγε’vγ ;7αtvulg.etal. codd, — " 2255. -τι om. vulg. et al. codd. — * ^ιατάχεως 2253. — 9 πα’ρεστιν 2253. — ’° βοΛΟεία ; 2253. — " τοϊΐ άνθρωποι ; 2253. — "έν om. 6ΐ/’.άανουσι2253. — 5 6ελοι2^5,-έ6ίλει 2142. — "* 2255, 21 42, 2143.-ύγ’.αTvovvulg,et al. codd. — ’ ά>λ’ οτω ά>λω-ρ. 2142.-ά>.ώτο a/J.t•) τρ. 2140, 2141, 2143, 2144. — ’^ y,v επιπλεΐον αύτο 2233. — ’7 παντα-ασ•.•/ 2233, 2141. — ’«έτι α. κ. έπιττλειον 2233. — ’9ε6=’λοι 2233,2143. έοε’λει 2141.θέλει cod. S. ap. Foes. — ^«^ ισχυρώς 2 Ι 43, 2253, 2233, 2145, 2141, 2 144.Dans 2141, qui contient une multitude de gloses, la plupart peu importantes, au-dessus de στερεώς est écrit en lettres rouges ισχυρώ ;, comme explication de στερεώ ;. On a là un exemple de l’introduction si fréquente des gloses dans le texte. — " τούτου 2253. αυτό 2253. — ** d8ci pro εΐρ.α Mercur. in marg. — *’ αύτω 2255. ποιεΤσΟαι 2255. — ^* i ante δΊε. vulg. et al. codd. excepto 2255. L’article ό ne peut guère être conservé. Hippocrate parle du même homme, qui d’abord prend un bain froid, puis un bain chaud, et qui, après ces deux bains, restant soumis à une même température, éprouve néanmoins une grande chaleur dans le premier cas, un grand froid dans le second, i ιΐΊεψυγαε’ν&ς signifierait qu’il s’agit d’un autre, lequel aurait pris un bain froid. Mercuriali met en variante ωττίρ au lieu de ώσττερ ; la variante est bonne ; mais la leçon ( ύτ-ερ ) de tous les manuscrits que j’ai consultés, ne gênant nullement le sens, je l’ai conservée dans le texte. — ^’ φαίνεται 2253. — ^^ Tous les manuscrits et toutes les éditions ont τι au lieu de εϊ ; et est exigé par le sens et par la construction grammaticale ; la confusion de ει et de ΐ est fréquente dans les manuscrits à cause de l’iotacisme ; et ici elle • ?5ΐ d’autant plus facile que ει suit un comparatif après lequel r, viendrait naturellement, si les deux phrases avaient quelque rapport. Zvinger et Heurnius ont déjà noté cette correction à la marge de leurs éditions. — ^7 2233. ι^αρασ/.ευάζων vulg. et al. codd.
