ττροσθεΐναι, 1 ως καΐ νοιχίζεται. Ου γαρ το ξηρον, ουδέ το υγρον, ου&έ το θεραον, ούοε το ψυχρον, ’ ούο’ άλλο τουτέων ούδεν ήγησά[Αενοι οΰτε λυααίνεσθαι ούτε προσοέεσθαι ουδενος ’ τουτεοιν τον άνΟρωπον, * άλλα το ΐΓ/υρον εκάστου και το κρέσσον της φύσιος της ’ άνΟροιπίνης • ου μη ήούνατο κρατέειν, ^ τοΰτο βλάπτειν ήγησαντο, και τούτο Ιζητησαν 7 άφελεείν. ^ Ιο-^υρότατον οέ εστί του μεν γλυκε’ος το γλυκυτατον, του δε πικρού το πικοοτατον, του δε 9 δςε’ος το οςύτατον, εκάστου δε πάντων των ’° εο’ντο^ν ή άκμη• ταϋτα γαρ Icopoiv και " τω άνθρωπω ενεο’ντα και λυμαινόμενα τον άνΟροιπον. ’* "Ενι γαρ" άνθρώπωκαι χικρον και άλμυρον, και γλυκύ και οςυ,καΐ στρυφνον και ττλαδαρον, και άλλα μύρια, παντοίας δυνάμιας έχοντα, πλήθος τε και ισ•/ύν. ’* Ταΰτα μεν μεμιγμένα καΐ κεκρημένα άλληλοισιν ούτε φανερά εστίν, ούτε λυπέει τον ’^ άνθρο^πον • δταν δε τι *’ τουτέων άποκριθη, και αύτο εφ’ Ιοιυτου γε’νηται, τότε και οανερο’ν εστί και λυπέει τον άνΟρωπον. Τοΰτο ’^ δε, των βρωμάτων οσα ήμίν άνεπιτηδειά ’^εστι και λυμαίνεται τον άνΟροιπον ’" εμπεσόντα, *’ τουτέο^ν εκαστον η πικρόν τι και άκρητο’ν *’ εστίν, η άλμυοον η δ ;υ, η ** άλλο τι άκρητο’ν τε και ισχυρον, και ^’ δια τοϋτο τα ρασσόμεθα υπ’ '^αύτε’οιν, ώσττερ και ’^ υπό των ’^ εν
1 ώστ :Ερ 2253. — * ού^έ ά’/Μ τούτων τ.γ. ού5’έν 2233. — ττίΟίτίεΤσθαι omiie». — ^’tcjtojv 2233. — *2253.-ά>λ’ ο τι pro άλλα το vulg. et al. codd. Ce qui m’a déterminé à adopter la leçon de 2233, c’est que l’article se trouve immédiatement après, devant /.pî’accv. S’il y avait eu ο η dans le texte primitif, il y aurait eu, non pas το z5c’c7Gcv, mais H55aCT0v seulement. La leçon de 2253 donne donc plus de correction à la phrase. — ’ άνθρωττείγ ; ;, ά ού/. τζ’ΐύνατο κρατεϊν 2233, Dans le manuscrit 2233, une main plus récente que celle du copiste a mis un point après άνήοωττεί/,ς. Ce correcteur, quel qu’il soit, a eu raison de mettre plus qu’une virgule. La plupart des traducteurs. Mercuriali, Foes, Mack, Gardeil, ont supposé que le membre de phrase qui commence par ά>λά το ou αλλ’ ο τι appartenait à τ,γτίσα/το ; il faut le rapporter à τ,γτ.σάυ.ενοι qui précède. Il en est de même pour le membre de phrase ού u.r, ήούνατο, ils l’ont fait rapporter à tô κρε’σσον ; il faut le rapporter à ce qui suit, c’est-à-dire à tojtc βλάτττειν τ,γτ.σαντο. Le style est si soigné dans tout ce traité, les périodes s’y balancent avec tant de régularité, qu’il faut craindre une faute de traduction ou une erreur de copiste partout où quelque dérangement se laisse entrevoir. El c’était une irrégularité que le commencement, avec ά/.λά, d’une nouvelle phrase, tandis que celle où est τ,γ-Λσάαενοι, restait inachevée. — * τοϋ 21 *0, 2143, 2141, 2 lis, 21-52, 214*. — ’ άοαιρείν 23S3. — * ΐσ/υροτίρον 5’ εστί 9255. — 9 ίξεω ; 2253. — ’" ένεοντων 2253. :ό om. 2253. — ■’ εν τφ 2253, 2U0, 2Η41, — ’^ ένρΓΟεν-. 2U2. — ’^ εν άν. 2253, 2U0, 2255, 2143, 21*1. -καΐ ai.ppcv κ. • : :’.. 2253. — ’* αυτά 2253. — λυπεΤ 2253. — ’^ ab άνθρωπον ad άνθρωπον omnia om. 214Κ ■ — ■ Ί τούτων 2253. — ’* και pro ^έ 2145. — ’9 εισιν 2253. — ^° εσπεοο’ντα 2253. εκπεσοντα 2140, 2143, 2141, 2145, 2142, 2144.έκτνεσσοντα 2255. • — "’ τούτων h ϊ•/.. 2253. — "’ εστίν pro Tt 2253. — "^ εστίν om. 2255. — *^ άλλ’ ό’τι cod. S. ap. Foes. — *’ ίιατοϋτο 2141. ■ — =’"' αυτών 2253 7 ύττό om. 2142, 22 55, 2140, 2143, 2141, 2145, 21 44, — »» 2253, 2255, 21 44. -τω om. 2141. εκ τοΰ σώ^ ;Λ.τ :ς Yulg. cl al. codfJ, Èv τω σοίαατ’. est la véritable leçon ; Hippocrate parle ici, non de ce qui est sécrété hors du corps, mais de ce qui , dans Te corps, se sépare des autres parties , et devient nuisible à cause de cette séparation.
