— tîmk̤ernîn ⵜⵎⵆⵔⵏⵏ vn. f. 2.13 ; conj. 246 « tîdekkoûl » ; (itîmk̤ernîn, our itemk̤ernin) ‖ grincer hab. réc. des dents l’un contre l’autre ‖ a t. les s. c. à c. de la f. 2.
— tîmk̤ernân ⵜⵎⵆⵔⵏⵏ vn. f. 2.13 ; conj. 246 « tîdekkoûl » ; (itîmk̤ernân, our itemk̤ernan) ‖ m. s. q. le pr.
— sîmk̤ernîn ⵙⵎⵆⵔⵏⵏ va. f. 2.1.13 ; conj. 246 « tîdekkoûl » ; (isîmk̤ernîn, our isemk̤ernin) ‖ faire hab. grincer réc. des dents l’un contre l’autre ‖ a t. les s. c. à c. de la f. 2.1.
— ăk̤ernen ⵆⵔⵏⵏ sm. nv. prim. ; φ (pl. ik̤ernînen ⵆⵔⵏⵏⵏ), daṛ k̤ernînen ‖ fait de grincer des dents contre ‖ a t. les s. c. à c. du prim.
— ăsek̤k̤ernen ⵙⵆⵔⵏⵏ sm. nv. f. 1 ; φ (pl. isek̤k̤ernînen ⵙⵆⵔⵏⵏⵏ), daṛ sek̤k̤ernînen ‖ fait de faire grincer des dents contre ‖ a t. les s. c. à c. de la f. 1.
— ămk̤ernen ⵎⵆⵔⵏⵏ sm. nv. f. 2 ; φ (pl. imk̤ernînen ⵎⵆⵔⵏⵏⵏ), daṛ ĕmk̤ernînen ‖ fait de grincer réc. des dents l’un contre l’autre ‖ a t. les s. c. à c. de la f. 2.
— ămk̤ernan ⵎⵆⵔⵏⵏ sm. nv. f. 2 ; φ (pl. imk̤ernânen ⵎⵆⵔⵏⵏⵏ), daṛ ĕmk̤ernânen ‖ m. s. q. le pr.
— ăsemmek̤ernen ⵙⵎⵆⵔⵏⵏ sm. nv. f. 2.1 ; φ (pl. isemmek̤ernînen ⵙⵎⵆⵔⵏⵏⵏ), daṛ semmek̤ernînen ‖ fait de faire grincer des dents l’un contre l’autre ‖ a t. les s. c. à c. de la f. 2.1.
— ămek̤ernan ⵎⵆⵔⵏⵏ sm. n. d’é. prim. ; φ (pl. imek̤ernânen ⵎⵆⵔⵏⵏⵏ ; fs. tămek̤ernant ⵜⵎⵆⵔⵏⵏ⵿ⵜ ; fp. timek̤ernânîn ⵜⵎⵆⵔⵏⵏⵏ), daṛ mek̤ernânen, daṛ tmek̤ernânîn ‖ an. hargneux (an. qui grince des dents contre tout le monde) (en parlant d’un chien).
ⵆⵔⵏⵟ k̤erniṭ ⵆⵔⵏⵟ (Ăj.) sm. (s. s. pl.) ‖ coqueluche ‖ syn. de k̤iṭ ‖ non us. dans l’Ăh.
ⵆⵔⵓⵉ ăk̤erreouai ⵆⵔⵓⵉ sm. (s. s. pl.) ‖ nom d’un air de violon ‖ v. ⵂⵗ aheṛ, ăsâhaṛ.
ⵆⵔⵔ k̤ereret (Ta. 1) ⵆⵔⵔⵜ vn. prim. ; conj. 46 « ferekket (Ta. 1) » ; (ik̤reret, iek̤îreret, éd ik̤reret, our ik̤reret) ‖ ronfler (en dormant) (le suj. étant une p. ou un an.).
— sek̤k̤ereret (Ta. 1) ⵙⵆⵔⵔⵜ va. f. 1 ; conj. 133 « sedderet (Ta. 1) » ; (isk̤ereret, iesîk̤ereret, éd isek̤k̤ereret, our isk̤ereret) ‖ faire ronfler.
— tîk̤rerît (Ta. 7) ⵜⵆⵔⵔⵜ vn. f. 16 ; conj. 254 « tîtreġġît (Ta. 7) » ; (itîk̤rerît, our itek̤rerit) ‖ ronfler hab.
— sîk̤rerît (Ta. 7) ⵙⵆⵔⵔⵜ va. f. 1.16 ; conj. 254 « tîtreġġît (Ta. 7) » ; (isîk̤rerît, our isek̤rerit) ‖ faire hab. ronfler.
— ăk̤reri ⵆⵔⵔⵉ sm. nv. prim. ; φ (pl. ik̤rerîten ⵆⵔⵔⵜⵏ), daṛ ĕk̤rerîten ‖ fait de ronfler ‖ sign. aussi « ronflement ».
— ăsek̤k̤ereri ⵙⵆⵔⵔⵉ sm. nv. f. 1 ; φ (pl. isek̤k̤ererîten ⵙⵆⵔⵔⵜⵏ), daṛ sek̤k̤ererîten ‖ fait de faire ronfler.
— ăk̤erera ⵆⵔⵔⴰ sm. n. d’é. prim. ; φ (pl. ik̤ererâten ⵆⵔⵔⵜⵏ ; fs. tăk̤ererat ⵜⵆⵔⵔⵜ ; fp. tik̤ererâtîn ⵜⵆⵔⵔⵜⵏ), daṛ k̤ererâten, daṛ tk̤ererâtîn ‖ ronfleur (hom. (ou an.) qui ronfle en dormant).