Page:Foucauld, Dictionnaire touareg.djvu/968

Le texte de cette page a été corrigé et est conforme au fac-similé.
968.

tîmk̤ernîn ⵜⵎⵆⵔⵏⵏ vn. f. 2.13 ; conj. 246 « tîdekkoûl » ; (itîmk̤ernîn, our 
itemk̤ernin) ‖ grincer hab. réc. des dents l’un contre l’autre ‖ a t. les s. c. à 
c. de la f. 2.

tîmk̤ernân ⵜⵎⵆⵔⵏⵏ vn. f. 2.13 ; conj. 246 « tîdekkoûl » ; (itîmk̤ernân, our 
itemk̤ernan) ‖ m. s. q. le pr.

sîmk̤ernîn ⵙⵎⵆⵔⵏⵏ va. f. 2.1.13 ; conj. 246 « tîdekkoûl » ; (isîmk̤ernîn, our 
isemk̤ernin) ‖ faire hab. grincer réc. des dents l’un contre l’autre ‖ a t. les s. c. 
à c. de la f. 2.1.

ăk̤ernen ⵆⵔⵏⵏ sm. nv. prim. ; φ (pl. ik̤ernînen ⵆⵔⵏⵏⵏ), daṛ k̤ernînen ‖ 
fait de grincer des dents contre ‖ a t. les s. c. à c. du prim.

ăsek̤k̤ernen ⵙⵆⵔⵏⵏ sm. nv. f. 1 ; φ (pl. isek̤k̤ernînen ⵙⵆⵔⵏⵏⵏ), daṛ sek̤k̤er­nînen ‖ fait de faire grincer des dents contre ‖ a t. les s. c. à c. de la f. 1.

ămk̤ernen ⵎⵆⵔⵏⵏ sm. nv. f. 2 ; φ (pl. imk̤ernînen ⵎⵆⵔⵏⵏⵏ), daṛ ĕmk̤ernînen 
‖ fait de grincer réc. des dents l’un contre l’autre ‖ a t. les s. c. à c. de la f. 2.

ămk̤ernan ⵎⵆⵔⵏⵏ sm. nv. f. 2 ; φ (pl. imk̤ernânen ⵎⵆⵔⵏⵏⵏ), daṛ ĕmk̤ernânen 
‖ m. s. q. le pr.

ăsemmek̤ernen ⵙⵎⵆⵔⵏⵏ sm. nv. f. 2.1 ; φ (pl. isemmek̤ernînen ⵙⵎⵆⵔⵏⵏⵏ), 
daṛ semmek̤ernînen ‖ fait de faire grincer des dents l’un contre l’autre ‖ 
a t. les s. c. à c. de la f. 2.1.

ămek̤ernan ⵎⵆⵔⵏⵏ sm. n. d’é. prim. ; φ (pl. imek̤ernânen ⵎⵆⵔⵏⵏⵏ ; fs. 
tămek̤ernant ⵜⵎⵆⵔⵏⵏ⵿ⵜ ; fp. timek̤ernânîn ⵜⵎⵆⵔⵏⵏⵏ), daṛ mek̤ernânen, 
daṛ tmek̤ernânîn ‖ an. hargneux (an. qui grince des dents contre tout le 
monde) (en parlant d’un chien).

ⵆⵔⵏⵟ k̤erniṭ ⵆⵔⵏⵟ (Ăj.) sm. (s. s. pl.) ‖ coqueluche ‖ syn. de k̤iṭ ‖ non us. dans l’Ăh.

ⵆⵔⵓⵉ ăk̤erreouai ⵆⵔⵓⵉ sm. (s. s. pl.) ‖ nom d’un air de violon ‖ v. ⵂⵗ aheṛ, 
ăsâhaṛ.

ⵆⵔⵔ k̤ereret (Ta. 1) ⵆⵔⵔⵜ vn. prim. ; conj. 46 « ferekket (Ta. 1) » ; (ik̤reret, iek̤îreret, 
éd ik̤reret, our ik̤reret) ‖ ronfler (en dormant) (le suj. étant une p. ou un an.).

sek̤k̤ereret (Ta. 1) ⵙⵆⵔⵔⵜ va. f. 1 ; conj. 133 « sedderet (Ta. 1) » ; (isk̤ereret, 
iesîk̤ereret, éd isek̤k̤ereret, our isk̤ereret) ‖ faire ronfler.

tîk̤rerît (Ta. 7) ⵜⵆⵔⵔⵜ vn. f. 16 ; conj. 254 « tîtreġġît (Ta. 7) » ; (itîk̤rerît, 
our itek̤rerit) ‖ ronfler hab.

sîk̤rerît (Ta. 7) ⵙⵆⵔⵔⵜ va. f. 1.16 ; conj. 254 « tîtreġġît (Ta. 7) » ; (isîk̤rerît, 
our isek̤rerit) ‖ faire hab. ronfler.

ăk̤reri ⵆⵔⵔⵉ sm. nv. prim. ; φ (pl. ik̤rerîten ⵆⵔⵔⵜⵏ), daṛ ĕk̤rerîten ‖ 
fait de ronfler ‖ sign. aussi « ronflement ».

ăsek̤k̤ereri ⵙⵆⵔⵔⵉ sm. nv. f. 1 ; φ (pl. isek̤k̤ererîten ⵙⵆⵔⵔⵜⵏ), daṛ 
sek̤k̤ererîten ‖ fait de faire ronfler.

ăk̤erera ⵆⵔⵔⴰ sm. n. d’é. prim. ; φ (pl. ik̤ererâten ⵆⵔⵔⵜⵏ ; fs. tăk̤ereratⵜⵆⵔⵔⵜ ; fp. tik̤ererâtîn ⵜⵆⵔⵔⵜⵏ), daṛ k̤ererâten, daṛ tk̤ererâtîn ‖ 
ronfleur (hom. (ou an.) qui ronfle en dormant).