i]8 Descartes et Beeckman, 54-55.
inter quas funt fitœ, melius audiantur, atque etiam attentionem excitent : cùm enim auditur diflbnan- tia BC, augetur expedatio, & iudicium de fuavitate fymphonise quodammodo fufpenditur, donec ad no- tam D fit perventum , in quâ magis auditui fatisfit, 5 & adhuc perfedius in nota E, cum quâ, poll|quam finis notse D attentionem fuflinuit, nota F illico fuper- veniens optime confonat : efl enim odava. Et quidem hae fyncopae idcirco in cadentijs folent adhiberi, quia magis placet, quod diutius expedatum tandem acce- 10 dit; ideoque fonus poil auditam diflbnantiam in per- fediffimâ confonantiâ vel vnifono melius quiefcit. Hîc autem gradus etiam inter diflbnantias funt repo- nendi ; quicquid enim confonantiâ non eft, débet dici diffonantia. i5
Prseterea advertendum, auditui magis fatisfieri in fine per odavam, quàm per quintam, & omnium optime per vnifonum. Non quia quinta illi non fit gratiffima in ratione confonandi ; fed quia in fine fpedare debemus ad quietem, quae major reperitur 20 in illis fonis inter quos eft minor difierentia, vel nuUa omnino vt in vnifono. Non folùm autem haec quies five cadentia juvat in fine; fed etiam in medio cantilenae, huius cadentiae fuga non parvam afFert deledationem, cùm fcilicet vna pars velle videtur quiefcere, alia au- a 5 tem vlterius procedit. Atque hoc eft genus figurae in Muficâ, quales funt figurae Rhetoricse in oratione; cujus generis etiam funt corjjequentia, îmitatio, & fi- milia, quae fiunt cùm vel duse partes fucceflive, hoc eft diverfis temporibus, plane idem canunt, vel plane îo contrarium. Quod vltimum etiam fimul facere pof-
�� �
