Page:Descartes - Œuvres, éd. Adam et Tannery, X.djvu/132

Cette page n’a pas encore été corrigée
122
37–38.
Descartes et Beeckman.

invicem, atque vocem b mollis omnium effe gravissimam, quia incipit a termine F, quam primum esse supra probavimus[1]. Atque ideo vocatur b mollis, quia scilicet, quo tenus est gravior, eo mollior & remiffior eft ; minori enim opus eft fpiritu ad illum emittendum, 5 vt fupra notavimus[2]. Vox autem naturalis media est, & effe débet ; neque enim naturalis rede diceretur, si ad illam exprimendam ultra modum vocem oporteret elevare vel deprimere. Denique vox , quadrati appellatur, quia acutiflima eft & b molli oppofita; præterea etiam, quia dividit octavam in tritonum & salsam quintam, ideoque minus suavis est quam b molle.

Sed obijciet forte aliquis, hanc manum non sufficere, ut omnes graduum mutationes in se contineat. Sicut enim in illâ oftenditur, quomodo nobis liberum i5 fît à voce naturali vel ad b molle vel ad deflectere : ita deberent etiam in eâ alij utrinque ordines adhiberi, quales in fequenti figura pbfiti funt, ut nobis eodem modo liberum foret à b molli vel ad vocem naturalem vel ad alteram partem deflectere, & ita | à . 20 Quod confirmatur ex eo quod pradici sæpe vtuntur talibus intervallis, quæ explicant vel per diæfim vel per b molle, quod ideo removent à sede propriâ.

Sed respondeo, hoc pacto sore progressum in infinitum ; in illâ autem manu debuisse tantùm unius 25 cantilenæ mutationes exprimi. Atqui illas intra tres ordines contineri, demonstratur, ex eo quod in unoquoque ordine sex tantùm termini contineantur; quorum duo mutantur, dum sit mutatio ad sequentem

  1. Ci-avant, p. 119, l. 31 à p. 120, l. 2.
  2. Ibid., p. 115, l. 7-15.