166 Correspondance. n f 6 7 -6s.
amicitise noftrœ fatisfeciffe. Quippe ferio debes putare, me hanc epiftolam non ex aliqua ira, vel mala erga te voluntate, fed ex vera amieitia fcripfiffe. Nam primo cur tibi iratus effem ? An quia te mihi prœtulifti ? Tan- quam fcilicet iflud curem, ego qui me confueui mini- 5 mis quibufque poftponere. Sed etfi curarem quam maxime, certe non vereor ne tu ipfe te mihi, fed ne alij praeferrent; quinimo û quse inter nos ea de re contentio effe poffet, gauderem hoc ipfum à te dici, quia tanto minus ab alijs crederetur. Quod vero non 10 maie erga te fim affe&us, fatis apparet ex eo, quod illa ad te mittam, quœ maxime vtilia effe fcio; nam profeÉto nihil vtilius eft, quàm errorum fuorum libère admoneri. Et quamuis interdum moneamur etiam ab inimicis, modo tamen adhuc aliqua tibi re- i5 manferit fcintilla bonœ mentis, facile cognofces, per- magnum effe difcrimen inter illorum admonitiones & meas. Illi conantur tantum ei dilplicere quem obiur- gant; ego te reprehenfione modefta ad fanitatem re- ducere. Illi abftinerent à maledido, fi praeuiderent 20 illud ei, in quem loquuntur, profuturum; ego tibi haec profutura & fpero & cupio, nec aliam ob caufam laborem tam longae epiflolae fcribendse fufcipio. Illi denique in alterius vitia fie inuehuntur, vt non minus ab alijs, quàm ab ïllo ipfo cupiant audiri; ego contra 25 tibi foli tua retego, & coram alijs hactenus, quantum in me fuit, diffimulaui, diffimulaboque femperin pof- terum, vt tanto facilior tibi reditus pateat ad fanita- tem, modo tamen aliqua fuperfit eius fpes. Nam fi perfeueras in morbo,ne forte mihi vitio vertatur quod 3o amicitiam aliquando contraxerim cum homine fie
�� �
