Non exspectatos solvit se nimbus in imbres,
Nec finem egregio sinit imposuisse labori.
Liquitur in pluviam color omnis, et aurea sensim
Forma simul volucres fugiens vanescit in auras[1].
Sic Phœbum tenuis necdum perfecta reliquit,
Quaæ Phœbo fuerat par, si durasset, imago.
Te quoque, magnorum vates ter maxime vatum,
Gallia quem dudum atque immensus suspicit orbis,
Te quoque turba ingens nequicquam æquare canendo
Aggreditur, capitique pares imponere lauros.
Namque nefas animis mortalibus avia longe
Pindi adyta, el sacros tecum penetrare recessus :
Tanta tibi atque tuæ debetur gloria genti.
Et si sæcla sibi similem ventura reservant,
Ille, erit ille tuus tandem ; aut si fata recusant,
Nullus erit, Corneli, atque hæc tecum inclita fama
Ibit in Elysium, et grandem comitabitur umbram.
Tu Carlum tanti gaudebas nominis olim
Venturum in partem : doctas tam promptus in artes,
Tam docilis, tanto Musarum ardebat amore.
Nec minus et puero mens vivida, et inditus ignis,
Et firma in levibus jam tum constantia cœptis.
Non ego te, Corneli, alium florentibus annis
Crediderim, aut de te plura exspectasse parentes.
Quid tu autem, cum te spirantem in prole videbas
Ipse auctor decorum ? Quid, cum sensusque viriles
Mirabare, et nil puerile sonantia verba ?
Hunc nempe assiduo cultu studioque fovebas
Sedulus, hunc Pindi juga nota viamque docebas,
Teque ipsum ardebas dulci transfundere nato.
Ille audax animi duros insistere calles
Tentabat, sensimque augusto adrepere monti :
Et dulces oculi[2], et formosæ gratia frontis,
Credo equidem, teneros Phœbi meruisset amores.
At tu venturos dum spe jam præcipis annos,
Magnarum admirans tam læta exordia laudum,
Non fuit ingenio par corpus, et ardua mentis
Page:Corneille, Pierre - Œuvres, Marty-Laveaux, 1862, tome 10.djvu/396
Le texte de cette page a été corrigé et est conforme au fac-similé.
