Die quibus auspiciis ? quo fulmine ? die quibus armis,
Quisve deus pugnat tecum, et comitatur euntem ?
Te spectante, cadunt, vel solo exterrita nutu,
Mœnia, teque probant Dominum, et tua jura cadendo.
Septima lux palmam asseruit, quam vindice ferro
Non alii obtineant etiam per sæcula reges.
Jam dudum in plausus mea musa erumpere gestit ;
Te reducem exspectans, avidas frustra applicat aures :
Præcipiti cursu antevolas, fallisque parantem
Dicere multa, animum longe superantibus actis ;
Nec jam te capit illa, tuis et laudibus impar
Insolitum miratur, et obstupefacta récusat
Arduum opus, vatemque negato carmine fraudat.
Quid faciam ? pudor est decora inter tanta silere,
Sed laudare labor : nostro succurre labori,
Maxime Rex, mihi quo liceat tua scribere facta,
Da spatium vati, cursusque morare secundos.
Quis tua, tot cumulans invito frigore lauros,
Ardor agit vexilla ? quis et Deus oppida nutu
Dat tibi fulmineo perrumpere fortius ictu ?
Venisti, et justis fera gens se subjicit armis,
Conficis et velox quod nec per sæcula possit
Rex alius. Mea te affectans celebrare Thalia,
Dum redeas, avidam famæ frustra applicat aurem :
Antevolas, summa et factis præverteris ausa.
Tam rapidum admirans animus mihi concidit, et mens
Fida licet reliquos tibi sponte sacraverit annos,
