ἀῥσενικὸν, θηλυκὸν καὶ οὐλέτερον. Ἔνιοι δὲ προστιθέασι τούτοις καὶ τὸ ἄνθρωπος, ἵππος, ἕτερα δύο, τουτέστι τὸ κοινόν τε καὶ ἐπίκοινον. Καὶ κοινὸν μὲν, ὡς εἴρηται, τὸ ἄνθρωπος καὶ ἵππος· ἐπίκοινον δὲ, οἶον χελιδὼν αἐτός. Εἴδη δὲ δύο, πρωτότυπον, καὶ παράγωγον. Πρωτότυπον μὲν οὖν ἐστι τὸ κατὰ τὴν πρώτην θέσιν λεχθὲν, οἶον γῆ· παράγωγον δὲ τὸ ἀφ' ἑτέρου τὴν γένεσιν ἐσχηκὸς, οἶον γαιήϊος. Εἴδη παραγώγων ἐστὶν ἑπτὰ, πατρωνυμικὸν, κτητικὸν, συγκριτικὸν, ὑποκοριστικὸν, παρώνυμον καὶ ῥηματικόν. Πατρωνυμικὸν μὲν οὖν ἐστι κυρίως τὸ ἀπὸ πατρὸς ἐσχηματισμένον, καταχρησικῶς δὲ καὶ ἀπο προγόνων, οἶον Πηλείδης ὁ Ἀχιλλεὺς, καὶ Αἰακίδης. Τύποι δὲ τῶν πατρωνυμικῶν ἀρσενικῶν
նոնա այլ ևս երկուս, հասարակ և մակաւասար. և է հասարակ՝ ձի, շուն. իսկ մակաւասար՝ ծիծառն, աճիս։ Եւ տեսակք են երկու, նախագաղաբար և ածանցական. և է նախագաղափարն՝ որ ըստ առաջին գաղափարին կոչեցաւ, հիբար. երկիր. և ածանցական՝ որ յայլմէ զսեռութիւն ընկալաւ, որպիսի. երկրային։ Եւ տեսակք են ածանցացն՝ եւթն. հայրանունական, տրացական, բաղդա-տական, գերադրական, փաղաճշական, յարանուն, բայածական։ Հայրանունական է՝ որ ՚ի հաւրէ իսկ ձևացեալ է, իսկ պիտակապ՝ որ ի նախնեացն, հիբար. Համազասպեան Մանուէլ։ Եւ գաղափարք են հայրանուանց արականացն վեց՝ ենն, ելն, նիթն, գենն, նէճն,[1]ակն, որպիսի. Սամեան, Մանուէլ,
- ↑ Յօդն ն որ գրի ընդ մասնիկսն նիթն, նէճն, ևալն, եդեալ է յառաջին տեղիսն ըստ սովորութեան յունաց լեզուի, և յերկրորդ կամ ՚ի վերջին տեղիսն՝ ըստ բուն սովորութեան մերոյ բարբառոյ։ Այսպիսի կիրառութիւն նախադաս յօդի զոր ունիս տեսանել յայլ տեղիս ևս այսօր քերականութեան՝ օտար է բոլորովին և անսովոր ՚ի լեզուի մերում։
