Cette page a été validée par deux contributeurs.
lement là en pente douce, mais s’y compoſe de plusieurs autres, tous, d’un ſol également bon & abondant en eaux. On ne ſauroit dire les belles formes auquelles il se prête par là. La nature n’eſt pas inférieure du coté qui tourne vers le Mont-d’Albe, & on n’en a pas tiré un moins rïche parti. Suit la plaine, qui d’un coté va juſqu’à Rome, & de l’autre jusqu’à la Mer. La part de la Mer eſt moins fournie pour n’être pas généralement réputée de bon air, mais toute celle de Rome ne cede à aucune autre en ornement ; & elle eſt particulièrement diſtinguée par les ſuperbes promenades que la plaine a engagé à y pratiquer[1]. On voit dans ce Texte I. la forme généra-
- ↑ Ενδοτερο της ορανῆς αλλη ῥαχις εϛι, μεταξυ αῦλῶνα ϰαταλέιπȣσα τον ϰατα Αλγιδον ὐψηλὴ μεχρι τȣ αλϐανȣ ορȣς, επι ταυτης δη το τȣσϰλον ἴδρυται πολις ȣ φαυλως ϰατεσϰευασμενη. ϰεϰος μηται δὲ ταις ϰυϰλῳ φυτηαις, ϰαι ἀϰοδομίαις ϗ μαλιϛα ταις ἱϖοπιπτȣσαις επι το ϰατα την Ῥωμην μερος : το γαρ τȣσϰλον ἑνταυθα εϛι ἐυγεως ϗ ἐυυδρος ϰορυφυμενος η ' ρημα πολλαχȣ, ϗ δεχομενος ϰατασϰευας ἐϰπρεπεςατας. αυνεχῆ δ' εςτι ϗ τα τῷ αλϐανῳ ὄρει υποπιπτοντα, της αυτης τε αροτης ὄχοντα ϗ ϰατασϰευην. εφεξῆς δ' εϛι ϖεδια τα μεν προς τηνῤωμην συναπτοντα, τα δε προς την ταλατταν : τα μεν ῆττον υγιενα, αλλα ευαγωογα τε ϗ παραπλησιως εξησϰημενα. Strabo. lib. V.
