Page:Burnouf - Méthode pour étudier la langue latine, 1843.djvu/63

Cette page n’a pas encore été corrigée

VOIX ACTIVE. § 52. DEUXIÈME COiNJUGAISOJN. VERBE MONERE [Avertir). —VOIX ACTIVE. m INDICATIF. ^ S. mén <ës g ) I rëmûs " -^ P. mon ^ëtïs (ent. •^ S ni5n S I § P. mÔB fëbam jëbâs lebât febàrnns <êbàtïs (ëbant. S. mon . ? P. m6n fëbo |êbïs (ëbït fëbïinûs ëbïrïs ’ ëbunt. Jis S. mÔnû<isti

? (.ït 

iïmùs ,««* I erunt ou erë. fëram ^ S. mônû<ërâs I [ëràt § rërâmûs g P. mônù|ëràtïs •V (ërant. fëro S. ménû^ërïs (èrît P. mônû jërilïs fërint. SUBJONCTIF. â mén mon fëam jëâs lëàt fëâmûs Jëàlïs lëant. U mon [ërem ërës ^ërët Jërëmûs mon ^ërëlis fëreiit. {ërim ërïs erït fërïmûs ménû^ëritïs [ërint. a «o IMPERATIF. ai^ertis. 2* p, môn-ë ou inôn-ëto 3’ p, môn-ëto 2’ p, môn-ëlë ou môn- [ëtôtë 3 p. niôn-ento. Çï<. fissem issës issèt (issëmûs mônûVissëtïs (issent INFINITIF. Temps simples. PRÉSENT. môn-ërë, avertir. PARFAIT. mônû-issë, avoir averti. Temps composés. FUTUR. môn-ïtûrum (am, um) esse, devoir avertir. FUTUR ANTÉRIEUR. môn-ïtûrum (am, um) (msse ^avoir du avertir. GÉRONDIF. Gén. môn-endi, d^oj^ertir, Dat.inôii’endOfàavertir. Acc.(àd) môn-endiim, à on pour avertir. Abl. roôn-endo, en avertissant. PARTICIPES. PRÉS, môn-ens, Caij^r^wmôn-entis (5a/2^. môn-ïtùrûs (a, um) devant avertir^ qui avertira. FUT. SUPIN. inôn-ïtum , avertir. 4. Burn. Gr. Lat. D