siaci se vocabat potius eligens à loeo bap1 tismatis denominari, quàm ab aliqua A sua civitate famosa.
In tangendis iufirmitatibus, quae vulgo scroalae1 vocantur, super quibus curandis Francise regibus Dominus contulit gratiam singularem’, plus Rex modum hune praeter reges caeteros voluit observare. Cùm enim alii reges pnedecesaores sui tangendo solummodo locum naorbi, verba ad hoc appropriât» et consueta proferrent, quae quidem verba sancta sunt atque catholica, nec facere consuevissent aliquod signum crucis ; ipse super consuetudinem aliorum hoc addidit, quod dicendo verba super locum morbt sanctae crucis signaculum imprimebat, B ut sequens curatio virtuti crucis attribueretur potius quàm régie majestati. XXXVI. De multiplici selo fidei ejus. Praeterca verus crucis cultor signaculo sanctae crucis tantam reverentiam cxhibebat, quôd quando per claustrum religiosorum transiret, et videret cruces proti-nsas insculptas super tumulos defunctontm transire desuper quantùm poterat rcftjrnndabat. Unde in claustris et cimetcriis religiosorum, de quibus specialius coaiidebat faciebat cruces de super tumulos ejus’ removeri. Item apud quosdam reîîjeiosos vidit ex consuetudinc observa ri, quod quando ad Missam cantabatur, Crvdo in unum Deum, dum diceretur, et homo Jactus est, chorus profunde et humi- c liter inclinabat. Quae consuetudo placuit ei multum. Unde deinceps fecit institui et sorvari, tam in capella sua coram ipso, quàm in ecclesiis aliis pluribus. ut ad vtrbuni praedictum non solùm inclinaretur, sed devote genua flecterentur. Similiter intrllexit, quod in quibusdam monasteriis, quando in quatuor Passionibus, qua’ in sacra septimana quae vulgo pœnosa vocatur, pronunciabatur inclinato capitc emisit tpintum vel expiravit conventus devote flexis genibus et prostralus aliquantulum orationi incumbebat. Quod et devotus rex postmodum in cap*>lla sua, et in pluribus ecclesiis fecit similiter observari. L’nde et ad petitiouem ipsius. in ordine fratrum l’raedicatorum ha»c pia consuetudo approbata est, et statuta. Praeterea devotioni suae incongruum visum est, et indignum, quod imagines novœ sive Crucifixi, sive beatae Virginis, vel aliorum sanctorum, sicut de d domo pictorum veniebant, statim sine benedictione aliqua deberent in ecclesia coinmuniter adorari. Unde fecit in antiquis episcoporum ordinariis diligenter inqgiri, et inventa est oratio propria et devota ad benedictionem novarum imagiiiuin pertinens, antequàm adorandie populo publicentur. Qucm primum ritum pius Rex et devotione suâ postea voluit in capellae suae imaginibusobservari. Captera circa fervorem ac devotionem fidei ipsius hujusmodi plurima posée nt scribi, sed humilitatis c^usi ha»c quae dicta sunt sufficiant. Nunc ad secundam et ultimam ipsius peregrinationem |a transmarinis partibus transeamus. Siquidem audiens Rcx sanctus, quôd penitus esset frauda tus spe intrand ;r rrligionis, audiens nibilominus tot calamitates tôt desolationes et tot crebra pericula Terra’ sancl«e ; aspiravit aggredi circa finem dierum suorum aliquid arduum propter Deum, à quo de facili impediri non posset. Concepit igitur cuin devotione pium propositum transfretandi ut quantum divina gratia sibi daret, contra periculum Terrae sanctae, quod proximitm videbatur, consilium et auxiliuni apponerot salutare. Et tunc mirantibus cunctis’, cœpit quantùm pote rat ex|>ensas n^tringere domûs suae. Noluit tamen subito aggredi tantum opus et ex motu proprio cordis sui. Unde per secretum nunciuni et discretum humiliter et dévote
VITA SANCTI LUDOVICI
Us tinte b«T«kr
CtmmU. N]rnilinAirtMpiiialibatSwflbra«>FranGoniin, lib Ile. u. X X X V. Qu6d in tangendo infinno* signum unctae cracù super addidit. XXXV II. De propoaito pérégrination» in terram sanctam secundo. V.Ri.liitwni «)t)tn<<
M< ~< -M~
E
A
S
a
B
t
S
c
ii
d
n
n
•t
e d
a
i-
n
a
d
n
E
- r
ra
