PR^FATIO. 1 m 1
admoveri videret seque Philippi Augusti et Ludovici VIII regna jam assecutum, egregiè cordatus homo, ne quasi troncatam rerum aeriem relraqueret, suis collectaneis jam indè non ea solùm que Rigordus ÊÊ alii chronicorum scriptores de bellis Orientalibus narravere, sed etiam tOTos VUlekardaini et continuatoris ejus commentarios, quamvis propriè ad ista bella spectare *iderentur, admiscere statuit. Illud autem est animadvèrtendum gesta in his duobus libris exposita, suâpte, ut ità dicamus, natura, à sacrarum expeditionum historiâ divertere : nam qui Constantinopolim anno 1 ao3 armis subegerunt viri licèt crucem Sancta ? telluris liberandae sumpsissent, vix fere beOorum adversùs Musulmanos fuere participes. Quibus longinquis beilis annumeran- 1 dum multo minus censeas istud quo, ineunte un" secuio, meridionales Galliœ 1 partes conflagrarunt, adversùs Albigenses coortum ; cujus quidem qui vitia et modos praecipuè retulerunt, Petrus scilicet de Vallibus-Sarnaii Guillelmus de Podio aurentii, et Anonymus quidam lingue provincialis scriptor, magnam tomi X mox paulo Academiœ à nobis offerendi partem conficiunt. Illas certè expedkiones luctuosas, mianquam assumptae crucis nomine tum temporis videbantur commendari, t men ab iis qu» christianos exercitus in Asiam Africamve rapuerunt, aliénas nemo hodie negaverit. Ergo crucesignatorum historiam ab ea quae D. Bouquet principe1 colligi cœpta est, adhuc discretam et sepositam afErmare non cunctamur. Que posthac an itidem sit abfutura, hoc primum Academia deceraere debebit.
Atenim vir cl. Michaud non satis rectè atque ordine actum, quod Benedictini sacra bella seposuissent, quippe quae nostratium annalium pars magna sit habenda. pronuntiavit. Nobis saltem de paulo severiore sententia licebit appeUare ; qui conjuratorum sub signo crucis bellatorum historiam non gallicis duntaxat rebus haerere tanquam appendicem, sed ad Europam totam et multas orientalium partium gentes attinere judicamus ; im6 et nusquam aliàs, majorem inter populos ab anno 1095 ad 1270 tum fatorum tum morum fieri communionem. Sic bellorum sacrorum res jam in chronicis et monumentis quae Bongarsius anno 1601 colligebat, latè multifariamque patent, multè longiùs latiùsque exspatiaturae, si caetera quae labentibus demùm duobus pbst seculis in promptu esse cœperunt, aspicias ; quae VV. CC. Michaud et Reinaud summatim simul et eruditissimé composuerunt. His de causis vidèlicet Benedictini censebant historiarum illarum seriem à nostratis historiae monumentis esse disjungendam quibus quidem insertis, justos ultra fines continué excresceret. Si quis duos Bongarsii tomos atque innumera simul ;quae illis in suppleinentum accedunt, Martini Bouquet collectaneis infarcire voluisset, rerum et capitum à proposito utique alienorum mole laboraret opus insignitum hoc titulo Scriptores rerum Gallicarum et Francicarum. At dicet aliquis indè excerpi saltem potuisse quae praecipuè ad Galliam spectent. Sed praeterquàm qu6d arduus labor et salebrosus fuisset haec ab illis discernere, metuendi locus erat, né tot libri intégra substantiâ seu jam excusi seu in posterum excudendi si foedè laceri, mutili prodiissent, parùm favoris sibi conciliarent. Haec raodè perpenderis, Benediclinos, quod bina collectanea simul edenda statuerint, in quibus eadem non bis repeterentur, facile culpâ liberaveris. Quod enim consiliurn adeo non rationi male consentaneum videtur, ut contrà quidquam aliud tu^tius et melius vix posse nunc etiam optari dicere ausimus.
