HISTORIA ALBIGENSIUM- 7
A reddit hæreticis, Hle «ficitqui recipit eum : « Afeice, a» ▼» «ne de noatri*, ~~ a oportet ut réouneies tori fidei quam tenet Romana ecdda. » Respondet : c Abreoancia. » « Ergô accu» Spiritum sanctum à’ bonis-hominibus », et tune aspirat ei septiesmore. Item «mâtiHi : t Abrenundas crud ilii quam tibi feeit <*°™« ’ s sacerdos in baptismo, in pectore et in scapulis et incapite.de oleoet chrismate ?» Respondet : a Abrenuntio. » « Credis quôd aqua iUa Operatur tibi salutem ? » Respondet : c Non credo. > « Abrenuncirw vdo illi quod tibi baptizato sacerdos posuit > in capite ? «Respondet : < Abrenuncio. » Ita accipit ille baptismum hieretscorum, et abnuat baptismum ecclesia ; tunc ponunt otnnes manus super caput ejus et osculantur eum, et induunt eum veste nigrâ, et ex illa hora est quasi unus ex ipsis. m. Anno Verbi incarnati mccvi, Oxomensis episcopus Diegus notai ne 9 vir Diogtu g magnus et magnificè extollendus , ad curiam Romanam accessit, summo desi- men*a_ derio desiderans episcopatum suum resignare, quô posset liberius, ad paganos, umbus*G : causà praedicandi Christi Evangélium, se transferre. Sed dominus Papa Innocentius rirniil>as noluit acquiescere desiderio viri sancti, imnao praecepit ei ut ad sedem propriam K’"ir’ remearet. Factum est igitur dum rediret à curia et esset apud Mqntempessulanum invenit ibi venerabilem virum Arnaldum abbatemCisterciensem, et fratrem Petrum de Castronovo et fratrem Radulfum, monachos Cistercienses , apostoiicae sedis legatos, injunctae sibi legationi præ tædio renunciare volentes, eo quôd nihil aut pariun haereticis praedicando proficere potuissent. Quotiescumque enim vellent ipsis haereticis praedicare, objiciebant eis haeretici conversationem pessimam clericorum, et ita, nisi vellent clericorum vitam corrigere, oporteret eos à praedicatione desistere. Memoratus autem episcopus adversus hujusmodi perplexitatem sa-C lubre dedit consilium, monens et consulens ut, eaeteris omissis, praedicationi ardentius insudarent ; et ut possent oraobstruere malignorum, in humilitate procedentes, exemplo pii magistri facerent et docerent, irent pedites, sine auro et argento, per omnia formam apostolicam imitantes. Dicti verô legati, haec omnia, quasi quamdam novitatem, per se arripere non volentes, dixerunt quôd si quis favorabilis auctoritatis eos sub hac forma vellet praecedere, ipsum libentissime sequerentur. Quid plura ? Obtulit se vir Deo plenus, moxque familiam suam Oxomum transmittens, uno comite contentus, cum duobus saepedictis monachis, Petro videlicet et Radulfo, Montem ingreditur pessulantim. Alebas autem Cisterciensis Cistercium perrexit, tum quia in proximo celebrandum erat^Cisterciense capitulum, tum quia post celebratum capitulum quosdam de abbatibus suis volebat securo adducere, qui eum in exequendo injuncto sibi praedicationis officio adjuvarent. D Exeuntes autem à Montepessulano, Oxomensis episcopus et praefati monachi c.um ii*n venerunt ad castrum quoddara Car.nanum *, ubi invenerunt quemdam haeresiar- disputant _pi cham Balduinum nomine, et Thet&oricum quemdam filium perditionis et stipu- l>,‘* lara aeterni incendii. Iste, de Gallia oriundus, erat quidem nobilis genere, et canonicus fuerat Nivemensis. Postea verô, cùm quidam miles qui erat avunculus ipsius et haereticus pessimus (a), in Parisiensi concilio, coram Octaviano cardinale et apostoiicae sedis legato, fuisset de haeresi ‘condemnatus, videns iste quôd diutius latere non valeret, ad partes se transtulit Narbonensis, ubi ab hæreticis in maximo amore et veneratione est habitus, tum quia aliquantulum eæteris acutior videretur, tum quia gloriabantur se habuisse de Francia, ubi esset fons scientiae et religionis christianae, suae iniquitatis socium, sua» nequitiae defensorem. Nec praetereundum quôd Theodoricum fcciebat se vocari, cùm Guillelmus antea voca-E retur. Habita cum his duobus disputatione per octo dies, Balduino videlicet et Theodorico, praedicatores nostri universum populum dicti castri salutaribus monitis ad saepedictorum haereticorum odium converterunt. Ipsos siquidem haereti- • cos à se libentissimè expulissent ; sed dominus castri, veneno perfidiae infectus, eos sibi familiares fecerat et amicos. Verba autem illius disputationis longum esset per omnia enarrare ; sed hoc solummodo adnectere dignum duxi, quôd, cùm venerabilis episcopus dictum Theodoricum ad ima conclusionis disputando deduxisset, « Scio, inquit Theodoricus, scio cujus spiritus sis, siquidem in spiritu Heliæ (a) Is erat Evrardus de Castronovo, minister annnm 1201, tomo nostro XVIII , nae. 264, Hervei Comitis Nivernensis , de <juo vide chro- et Aulissiodorensium episcoporum gesta , ibid. nologiam Sancti-Mariani Antiaaiodorensii ad pag 72»
