Li ne sole deziras sed postulas, ke vi venu. — Nur tion ĉi mi povas respondi al vi.
Comme l’adjectif et comme le participe, l’adverbe se place en tête du membre de phrase où il figure, quand on veut donner plus de force à l’idée qu’il exprime.
Ex. : Bele, noble kaj glore estas morti pro la defendo de l’justeco.
Le participe-adverbe commence le membre de phrase où il se trouve ; mais s’il a un complément direct, il peut très bien en être précédé.
Ex. : Starante ekstere, li povis vidi nur… — Ferminte la pordon, li… ou la pordon ferminte, li… — Batate de la mastro li ĵuris… — Elpelite de la domo, la knabino… — Ironte promeni, ŝi…
Place de la préposition. — La logique exige qu’elle précède toujours immédiatement le complément.
Ex. : Skribu al li. — Dek sen tri faras sep. — Ili staris antaŭ la pordo kun tri amikoj.
Place de la conjonction. — La conjonction précède toujours le verbe auquel elle se rapporte, mais elle en est séparée par les mots que la logique intercale entre elle et ce dernier.
Ex. : Kiam vi foriros, kunportu tion ĉi kun vi. — Se, post la festo, iu volos viziti min, diru al ĝi, ke mi ne estas hejme.
Place des mots interrogatifs ou exclamatifs. — Tout mot interrogatif ou exclamatif commence le membre de phrase où il figure.
Ex. : Ĉu vi respondos al li ? — Kiun mi vidas tie ? — Kia malfeliĉo ! — Kiel vi povas toleri tion ĉi ?
