desiderii retinaculis, provolutus denique ante conspectum Deæ, et facie mea diù detersis vestigiis ejus, lacrymis obortis, singultu crebro sermonem interficiens, et verba devorans, ajo.
Tu quidem sancta, et humani generis sospitatrix perpetua, semper fovendis mortalibus munifica, dulcem matris affectionem miserorum casibus tribuis, nec dies, nec quies ulla, ac ne momentum quidem tenue, tuis transcurrit beneficiis otiosum ; quin mari terraque protegas homines, et, depulsis vitæ procellis, salutarem porrigas dexteram, qua fatorum etiam inextricabiliter contorta retractas licia, et fortunæ tempestates mitigas, et stellarum noxios meatus cohibes. Te superi colunt ; observant inferi ; tu rotas orbem ; luminas solem ; regis mundum ; calcas Tartarum. Tibi respondent sidera, gaudent lumina, redeunt tempora, serviunt elementa, tuo nutu spirant flamina, nutriuntur nubila, germinant semina, crescunt germina. Tuam majestatem perhorrescunt aves cœlo meantes, feræ montibus errantes, serpentes solo latentes, beluæ
