angustias cavi tegminis prominebant, obliquata atque infesta ungula compressos, usque ad summam minutiem contero, donec intolerabili dolore commotus sublato flebili clamore, repulsoque et abjecto alveo, conspectui profano redditus, scenam propudiosæ mulieris patefecit.
Nec tamen pistor damno pudicitiæ magnoperè commotu, exangui pallore trepidantem puerum, serena fronte et propitiata facie commulcens, incipit : Nil triste de me tibi fili metuas, non sum barbarus, nec agresti morum squallore præditus : nec ad exemplum machinæ truculentæ, sulphuris te lætali fumo necabo ; ac ne juris quidem severitate lege de adulteriis ad discrimen vocabo capitis tàm venustum tàmque pulcellum puellum : sed planè cum uxore meâ partiariò tractabo, nec erciscundæ familiæ, sed communi dividundo formula dimicabo : ut, sine ullâ controversiâ vel dissensione, tribus nobis in uno conveniat lectulo. Nàm et ipse semper cum meâ conjuge tàm concorditer vixi, ut, ex sectâ prudentium, eadem nobis ambobus placerent. Sed nec æquitas ipsa patitur, habere plus auctoritatis uxorem quàm maritum.
Talis sermonis blanditie cavillatum, deducebat ad torum nolentem puerum,
