venenatis morsibus contacta nonnulla jumenta efferari jàm simili rabie.
Quæ res omnium statim percussit animos, ratique me etiam eadem peste infectum ferocire, arreptis cujuscemodi telis, mutuoque ut exitium commune protelarent cohortati, ipsi potius eodem vesaniæ morbo laborantes, persequuntur. Nec dubio me lanceis illis et venabulis, immò verò et bipennibus, quæ facilè famuli subministrabant, membratim compilassent ; ni respecto subiti periculi turbine, cubiculum in quo mei domini devertebant, protinus irrupissem. Tunc clausis obseratisque super me foribus, obsidebant locum ; quoad, sine ullo concessionis suæ periculo, pestilentiæ letalis pervicaci rabie possessus ac peresus, absumerer. Quo facto, tandem libertatem nactus, solitariæ fortunæ munus amplexus, super constratum lectum abjectus, post multum equidem temporis somnum humanum quievi.
Jamque clarâ die, mollitie cubiculi refota lassitudine, vegetus exsurgo : atque illos, qui meæ tutelæ pervigiles excubias agitaverant, ausculto de meis sic altercare fortunis : at hunccine miserum istum asinum jugi
