præsentia soleant homines non sui fieri meliores, sed debiles effici, vel ægroti.
Specta denique, quale cælesti providentia, mertium reportaverit. Infit vaticinatione clamosa conficto mendacio, semetipsum incessere atque criminari, quasi contrà fas sanctæ religionis designasset aliquid : et insuper justas pœnas noxii facinoris, ipse de suis manibus exposcere. Arrepto denique flagro, quod semiviris illis proprium gestamen est, contortis tæniis lanosi velleris prolixè fimbriatum, et multijugis talis ovium tessellatum, indidem sese multinodis commulcat ictibus : mirè contrà plagarum dolores præsumptione munitus. Cerneres, prosectu gladiorum, ictuque flagrorum, solum spurcitie sanguinis effeminati madescere. Quæ res incutiebat mihi non parvam sollicitudinem, videnti tot vulneribus largiter profusum cruorem ; ne quo casu Deæ peregrinæ stomachus, ut quorundam hominum lactem, sic illa sanguinem conspisceret asininum.
