vitio divinis percolens honoribus, ipso sese solatio cruciabat.
Thrasyllus verò, præceps, et temerarius, priusquàm dolorem lacrymæ satiarent, et percitæ mentis resideret furor, et in sese nimietatis senio facesseret luctus ; adhuc flentem maritum, adhuc vestes lacerantem, adhuc capillos distrahentem, non dubitavit de nuptiis convenire, et impudentiæ labe tacita pectoris sui secreta, fraudesque ineffabiles detegere.
Sed Charite vocem nefandam et horruit, et detestata est : et velut gravi tonitru, procellaque sideris, vel etiam ipso Diali fulmine percussa, corruit corpus, et obnubilavit animam : sed intervallo revalescente paulatim spiritu, ferinos rugitus iterans, etiam scenam pessimi Thrasylli perspiciens, ad limam consilii, desiderium petitoris distulit.
Tunc inter moras, umbra illa miserè trucidati Tlepolemi, sanè cruenta, et pallore deformem attollens faciem, quietem pudicam interpellat uxoris ; Mi conjunx, quod tibi prorsus ab alio dici non licebit, et
