Et, utpote in cœtu turbulento, variæ fuere sententiæ : ut primus vivam cremari censeret puellam ; secundus bestiis objici suaderet ; tertius patibulo suffigi juberet ; quartus tormentis excarnificari præciperet ; certè calculo cunctorum utcunque mors ei fuerat destinata. Tunc unus, omnium sedato tumultu, placido sermone sic orsus est.
Nec sectæ collegii, nec mansuetudini singulorum, ac ne meæ quidem modestiæ congruit, pati vos ultrà modum, delictique sævire terminum : nec feras, nec cruces, nec ignes, nec tormenta, ac ne mortis quidem maturatæ festinas tenebras accersere. Meis itaque consiliis auscultantes, vitam puellæ, sed quam meretur, largimini. Nec vos memoria deseruit utique quòd jamdudùm decreveritis de isto asino, semper pigro quidem, sed manducone summo, nunc etiam mendaci fictæ debilitatis, et virginalis fugæ sequestro, ministroque. Hunc igitur jugulare crastino placeat,
