Dùm secum mitissimi homines altercant de meâ nece, jàm et domum perveneramus, nàm timor ungulas mihi alas fecerat. Tum quæ ferebamus amoliti properiter, nulla salutis nostræ cura ac ne meæ quidem necis habita, comitibus adscitis, qui vulnerati remanserant, dudùm recurrunt : relaturi tædia, ut ajebant, nostræ tarditatis.
Nec me tamen mediocris carpebat scrupulus, contemplatione comminatæ mihi mortis, et ipse mecum : Quid stas Luci, vel quid jàm novissimum expectas ? Mors, et hæc acerbissima, decreto latronum tibi comparata est, nec magno conatu res indiget. Vides istas rupinas proximas : et præacutas in his præminentes silices, quæ te penetrantes, quà decideris, membratim dissipabunt. Nàm et illa ipsa præclara magia tua, non vultum laboresque tibi tantùm asini, verùm corium non asini crassum,
