At illa studiosè gradum celerans, montis extremum petit cumulum ; certè vel illic inventura vitæ pessimæ finem. Sed cum primùm prædicti jugi conterminos locos appulit : videt rei vastæ letalem difficultatem. Nàmque saxum immani magnitudine procerum, et inaccessa salebritate lubricum, mediis è faucibus lapidis fontes horridos emovebat : qui statim proni foraminis lacunis editi, perque proclive delapsi, et angusti canalis exerto contecti tramite, proximam convallem latenter incidebant, dextera lævaque cotibus cavatis proserpunt, et longa colla porrecti sævi dracones, inconnivæ vigiliæ luminibus abdictis, et in perpetuam lucem pupillis excubantibus. Jàmque et ipsæ semet movebant vocales aquæ, jàm et discede, et quid facis vide, et quid agis ? cave, et fuge, et peribis, subinde clamant.
Sic impossibilitate ipsâ mutatâ in lapidem Psyche, quamvis præsenti corpore, sensibus tamen aberat : et, inextricabilis periculi more prorsùs obruta, lacrymarum etiam extremo solatio carebat. Nec providentiæ bonæ graves oculos innocentis animæ latuit ærumna. Nam supremi Jovis regalis avis illa, repentè, propansis utrimque pinnis,
