Veneris, nurus meæ, quàm filiæ semper dilexi loco, præstare me pudor non sinit, tunc etiam legibus, quæ servos alienos profugos invitis dominis vetant suscipi, prohibeor.
Isto quoque fortunæ naufragio Psyche perterrita, nec indipisci jàm maritum volatilem quiens, totâ spe salutis depositâ, sic ipsa suas cogitationes consuluit : jàm quæ possunt alia meis ærumnis tentari vel adhiberi subsidia, cui nec Dearum quidem, quamquam volentium potuerunt prodesse suffragia ? Quò rursum itaque, tantis laqueis inclusa, vestigium porrigam : quibusque tectis, vel etiam tenebris abscondita, magnæ Veneris inevitabiles oculos effugiam ? Quin igitur masculum tandem sumis animum, et cassæ speculæ renuntias fortiter, et ultroneam te dominæ tuæ reddis, et vel sera modestia sævientes impetus ejus mitigas ? Qui scias, an etiam, quem diù quæritas, illic in domo matris reperias ? Sic ad dubium obsequium, immò ad certum exitium præparata, principium futuræ secum meditabatur obsecrationis.
At Venus terrenis remediis inquisitionis abnuens, cœlum petit. Jubet construi currum,
