visu poterat, volatus mariti prospiciens ; extremis affligebat lamentationibus animum. Sed ubi remigio plumæ raptum maritum proceritas spatii fecerat alienum, per proximi fluminis marginem præcipitem sese dedit. Sed mitis fluvius, in honorem Dei scilicet, qui et ipsas aquas urere consuevit, metuens sibi, confestim eam innoxio volumine super ripam florentem herbis exposuit.
Tunc fortè Pan deus rusticus juxtà supercilium amnis sedebat, complexus hic humo. Cannam deam, eamque voculas omnimodas edocens recinere. Proximè ripam vago pastu lasciviunt comam fluvii tondentes capellæ. Hircosus deus sauciam Psychem, atque defectam, utcunque casus ejus non inscius, clementer ad se vocatam, sic permulcet verbis lenientibus : Puella scitula, sum quidem rusticanus et opilio, sed senectutis prolixæ beneficio multis experimentis instructus. Verùm, si rectè conjecto, quod profectò prudentes viri divinationem autumant, ab isto titubante et sæpius vacillante vestigio, deque nimio pallore corporis, et assiduo suspiritu, immò et ipsis mœrentibus oculis tuis : amore nimio laboras. Ergò mihi ausculta : nec te rursùs præcipitio, vel ullo mortis accersito
