Tunc Psyche misella, ut pote simplex, et animi tenella, rapitur verborum tàm tristitium formidine : et extrà terminum suæ posita, prorsus omnium mariti monitionum, suarumque promissionum memoriam effudit, et in profundum calamitatis sese præcipitavit : tremensque et exangui colore luridâ, tertiata verba semianimi voce substrepens, sic ad illas ait : Vos quidem, carissimæ sorores, ut par erat, in officio vestræ pietatis permanetis : verùm et illi qui talia vobis affirmant, non videntur mihi mendacium fingere. Nec enim unquam viri mei vidi faciem, vel omnino cujatis sit novi ; sed tantùm nocturnis subaudiens vocibus, maritum incerti status, et prorsus lucifugam tolero, bestiamque aliquam rectè dicentibus vobis meritò consentio. Meque magnopere semper à suis terret aspectibus, malumque grandè de vultus curiositate præminatur. Nunc, si quàm salutarem opem periclitanti sorori vestræ potestis afferre, jàm nunc subsistite. Cæterùm incuria sequens prioris providentiæ beneficia corrumpit.
