gium requirentes, scopulum istum protinus aderunt. Quarum si quas forte lamentationes acceperis ; neque respondeas, immò nec prospicias omnino. Cæterùm, mihi quidem gravissimum dolorem, tibi verò summum creabis exitium.
Annuit, et ex arbitrio mariti se facturam spopondit. Sed eo simul cum nocte dilapso, diem totum lacrymis ac plangoribus misella consumit : se nunc maximè prorsus perisse iterans, quæ beati carceris custodia septa, et humanæ conversationis colloquio viduata, ne sororibus quidem suis de se mœrentibus opem salutarem ferre, ac ne videre eas quidem omnino posset. Nec lavacro, nec cibo, nec ulla denique refectione recreata, flens ubertim, decessit ad somnum.
Nec mora, cùm paulò maturius lectum maritus accubans, eamque etiamnunc lacrymantem complexus, sic expostulat : Hæccine mihi pollicebare Psyche mea ? Quid jàm de te tuus maritus expecto ? Quid spero ? Et perdia, et pernox, nec inter amplexus conjugales desinis cruciatus. Age jàmnunc ut voles, et animo tuo damnosa poscenti parento : tantùm memineris meæ seriæ monitionis, cùm cœperis serò pœnitere.
