precibus et victimis ingratæ virgini petit nuptias et maritum. Sed Apollo, quamquam Græcus et Ionicus, propter Milesiæ conditorem, sic Latina sorte respondit :
Montis in excelsi scopulo desiste puellam
Ornatam mundo funerei thalami :
Nec speres generum mortali stirpe creatum :
Sed sævum atque ferum, vipereumque malum :
Qui pennis volitans super æthera, cuncta fatigat,
Flammaque et ferro singula debilitat :
Quem tremit ipse Jovis : quo numina terrificantur,
Fluminaque horrescunt, et Stygiæ tenebræ.
Rex olim beatus, affatu sanctæ vaticinationis accepto, piger tristisque retro domum pergit, suæque conjugi præcepta sortis enodat infaustæ. Mœretur, fletur, lamentatur diebus plusculis. Sed diræ sortis jàm urgent tetri effectus. Jàm feralium nuptiarum miserrimæ virgini choragium struitur, jàm tedæ lumen atræ fuliginis cinerem arcessit : et sonus tibiæ Zygiæ mutatur in querulum Lydium modum : cantusque lætus Hymenæi lugubri finitur ululatu : et puella nuptura deterget lacrymas ipso suo flammeo. Sic affectæ domûs triste fatum, cuncta etiam civitas congemebat, luctuque publico confestim congruens edicitur justitium.
