ejus præstolamur : quas nec sublevare, neque dimovere, ac nec perfringere quidem nobis videbatur ; ne valvarum sonus cunctam viciniam nostro suscitaret exitio. Tunc itaque sublimis ille vexillarius noster Lamachus, spectata virtutis suæ fiducia, quà clavi immittendæ foramen patebat, sensim immissâ manu, claustrum evellere gestiebat.
Sed dudùm scilicet, omnium bipedum nequissimus Chryseros, vigilans, et singula rerum sentiens, lenem gradum et obnixum silentium tolerans, paulatim adrepit ; grandique clavo manum ducis nostri repentè nisu fortissimo ad ostii tabulam offigit : et, exitiabili nexu patibulatum relinquens, gurgustioli sui tectum ascendit ; atque indè contentissimâ voce clamitans, rogansque vicinos, et unumquemque proprio nomine ciens, et salutis communis admonens, diffamat incendio repentino domum suam possideri. Sic unusquisque proximi periculi confinio territus, suppetiatum decurrunt anxii.
Tunc nos in ancipiti periculo constituti, vel opprimendi nostri, vel deserendi socii, medium è re natâ validum eo volente comminiscimus. Antesignani nostri partem, quà
