Sic affectus, atque in solitudinem relegatus, angulo concesseram stabuli. Dùmque de insolentiâ collegarum meorum mecum cogito, atque in alterum diem auxilio rosario Lucius denuo futurus, equi perfidi vindictam meditor ; respicio pilæ mediæ, quæ stabuli trabes sustinebat, in ipso fere meditullio Eponæ deæ simulacrum præsidens ædiculæ, quod accuratè corollis roseis equidem recentibus fuerat ornatum. Denique agnito salutari præsidio, pronus spei, quantùm extinsis primoribus pedibus adniti poteram, insurgo valide : et cervice prolixa nimiumque porrectis labiis, quantò maximè nisu poteram, corollas appetebam.
Quòd me pessima scilicet sorte conantem, servulus meus, cui semper equi cura fuerat mandata, repentè conspiciens, indignatus exurgit, et, quo usque tandem, inquit, cantherium patiemur istum, paulò antè cibariis jumentorum, nunc etiam simulacris Deorum infestum ? Quin jàm ego istum sacrilegum, debilem claudumque reddam. Et statim telum aliquod quæritans, temere fascem lignorum positum offendit, rimatusque frondosum fustem cunctis vastiorem, non priùs miserum me tundere desiit, quàm sonitu vehementi, et largo strepitu
